Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Krzysztof Przasnyski po rozpoznaniu w dniu 23 września 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku W. K. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Powiatu [...] z dnia 30 marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie likwidacji Szpitala Powiatu [...] w [...] postanawia odmówić wnioskodawcy przyznania prawa pomocy.
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 24 czerwca 2010 r. doręczonym w dniu 15 lipca 2010 r., skarżący W. K. został wezwany do wykonania prawomocnego zarządzenia z dnia 2 października 2009 r. w przedmiocie wezwania do uiszczenia wpisu sądowego w kwocie 300 zł w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi w przypadku nie uiszczenia wpisu w wymienionym terminie.
Skarżący, wnioskiem z dnia 22 lipca 2010 r., uzupełnionym na urzędowym formularzu PPF w dniu 19 sierpnia 2010 r. (data stempla pocztowego), zwrócił się o zwolnienie od kosztów sądowych w niniejszej sprawie.
Zgodnie z oświadczeniem o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wnioskodawca nie jest właścicielem nieruchomości, nie posiada oszczędności, papierów wartościowych ani przedmiotów o wartości powyżej 3.000 euro, nie uzyskuje żadnych dochodów, nie posiada też żadnych środków na utrzymanie i egzystencję, ale prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe. W uzasadnieniu wniosku podał, że jest dłużnikiem banku, zaś w 1998 r., na skutek klęski żywiołowej poniósł znaczne straty z działalności rolniczej.
Wskazać należy, iż powyższy wniosek jest kolejnym wnioskiem o przyznanie prawa pomocy złożonym przez W. K. w niniejszej sprawie. Po rozpoznaniu poprzedniego wniosku, postanowieniem z dnia 9 kwietnia 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy, zaś zażalenie od tego orzeczenia zostało oddalone postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 czerwca 2010 r. sygn. akt II OZ 533/10.
Z uzasadnień tych postanowień wynika, że zasadniczą przyczyną odmowy przyznania prawa pomocy było niezastosowanie się przez skarżącego do wezwań o przedłożenie dokumentów źródłowych, a w konsekwencji niewykazanie, że spełnia on ustawowe przesłanki warunkujące przyznanie tego prawa.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym następuje, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Zgodnie z brzmieniem art. 245 § 3 P.p.s.a., prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
W świetle powołanych uregulowań wnioskodawcę zwalnia się od kosztów sądowych tylko w sytuacji, gdy wykaże on, że nie jest w stanie ich ponieść bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Zatem to na wnoszącym o przyznanie prawa pomocy spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z prawa pomocy, zaś rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy od tego, co zostanie przez stronę udowodnione.
Na podstawie art. 255 P.p.s.a., jeżeli oświadczenie strony zawarte we wniosku okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego lub budzi wątpliwości, strona jest obowiązana złożyć na wezwanie, w zakreślonym terminie, dodatkowe oświadczenie lub przedłożyć dokumenty źródłowe dotyczące jej stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego.