Sprawa ze skargi na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego [...] w przedmiocie choroby zawodowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Orłowska po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. K. na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego [...] z dnia 3 sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej postanawia odmówić wnioskodawcy przyznania prawa pomocy.

Inne orzeczenia o symbolu:
6200 Choroby zawodowe
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Sanitarny
Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 2 grudnia 2010 r. złożonym na formularzu PPF, skarżący zwrócił się o przyznanie w niniejszej sprawie prawa pomocy w zakresie częściowym, obejmującym ustanowienie radcy prawnego.

Postanowieniem z dnia 2 grudnia 2010 r. referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy.

Od powołanego postanowienia w ustawowym terminie sprzeciw wniósł skarżący. Skuteczne wniesienie sprzeciwu, w myśl art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153 poz.1270 ze zm.) - dalej P.p.s.a. powoduje utratę mocy postanowienia referendarza sądowego z dnia 2 grudnia 2010 r. i konieczność rozpoznania sprawy będącej przedmiotem sprzeciwu przez Sąd.

Zgodnie z oświadczeniem o stanie rodzinnym, majątku i dochodach złożonym przez wnioskodawcę, prowadzi on wspólne gospodarstwo domowe z żoną, z którą zamieszkuje w lokalu o powierzchni 56 m2 oraz posiada oszczędności w kwocie 5 000 zł. Źródłem dochodu wnioskodawcy jest emerytura w wysokości 2 300 zł netto miesięcznie, zaś jego małżonki - wynagrodzenie za pracę w wysokości 1 200 zł brutto miesięcznie.

W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał m.in. na zły stan zdrowia małżonków oraz związane z nim koszty leczenia. Po opłaceniu niezbędnych wydatków, do dyspozycji skarżącego pozostaje kwota 600 zł.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zaważył, co następuje:

W myśl art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej P.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym następuje, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

Zgodnie z brzmieniem art. 245 § 3 P.p.s.a., prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.

W świetle powołanych uregulowań przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym następuje, jeżeli wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.

Zatem to na wnoszącym o przyznanie prawa pomocy spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z prawa pomocy, zaś rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy od tego, co zostanie przez stronę udowodnione.

Dokonując oceny zasadności złożonego wniosku, Sąd zauważa, iż instytucja prawa pomocy ma charakter wyjątkowy, co oznacza, że może być stosowana tylko w przypadku osób charakteryzujących się trudną sytuacją materialną, do których zalicza się bezrobotnych bez prawa do zasiłku lub osoby, które pozbawione są środków do życia bądź których środki są bardzo ograniczone i zaspokajają tylko potrzeby egzystencjalnie niezbędne (postanowienie NSA z dnia 19 października 2005 r., I GZ 107/05). Przepis art. 246 § 1 P.p.s.a. co do zasady nie ma więc zastosowania do osób osiągających dochody z własnej pracy i posiadających jakikolwiek majątek, nawet jeśli koszty postępowania stanowią poważną kwotę w miesięcznym budżecie rodziny (por. postanowienie NSA z dnia 18 stycznia 2005 r., sygn. akt OZ 1099/04).

Tymczasem wnioskodawca posiada stałe źródło dochodów (emerytura), z którego osiąga miesięczny dochód w wysokości 2 300 zł netto. Ponadto dysponuje oszczędnościami w kwocie 5 000 zł. Tym samym obiektywnie nie jest człowiekiem ubogim, pozbawionym majątku i środków do życia.

Uwzględniwszy deklarowane miesięczne koszty utrzymania oraz fakt zwolnienia od kosztów sądowych z mocy prawa, wnioskodawca jest w stanie ponieść koszty zastępstwa prawnego z wyboru. Warto też w tym miejscu wskazać, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, iż koszty postępowania winny być ponoszone na równi z innymi niezbędnymi wydatkami. W tych okolicznościach faktycznych nie można więc przyjąć, że wnioskodawca nie ma możliwości finansowych ich poniesienia.

Natomiast kwestia, iż skarżący ma wiele innych wydatków, które ograniczają jego zdolności płatnicze (np. podnoszona w sprzeciwie konieczność przeprowadzenia remontu mieszkania) nie oznacza jeszcze, iż znajduje się w sytuacji materialnej, która uprawniałaby go do korzystania z pomocy państwa w postaci przyznania prawa pomocy, która ma co do zasady charakter wyjątkowy.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzono, że skarżący nie wykazał, iż spełnia ustawowe przesłanki przyznania prawa pomocy

W konsekwencji na podstawie przepisu art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1
Inne orzeczenia o symbolu:
6200 Choroby zawodowe
Inne orzeczenia z hasłem:
Prawo pomocy
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Inne orzeczenia ze skargą na:
Inspektor Sanitarny