Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Kowalik - Grzanka po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. P. na decyzję Wojewody [...] z dnia 9 listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku przedemerytalnego postanawia: odmówić wnioskodawcy B. P. przyznania prawa pomocy.
Wyrokiem z dnia 21 lutego 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę B. P. na decyzję Wojewody [...] z dnia 9 listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku przedemerytalnego.
Następnie postanowieniem z dnia 27 marca 2008 r. odmówiono skarżącej przyznania prawa pomocy. Odpis przedmiotowego postanowienia wraz z uzasadnieniem skarżącej doręczono w dniu 31 marca 2008 r.
W dniu 8 kwietnia 2008 r. do Sadu wpłynął sprzeciw skarżącej od w/w postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Postępowanie przed sądami administracyjnymi uregulowane jest przepisami ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.).
W świetle art. 262 w/w ustawy do oceny wniosku skarżącej o przyznanie zastępstwa prawnego zastosowanie mają przepisy o przyznaniu prawa pomocy. Skarżąca korzysta bowiem z ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych.
Stąd też należy wskazać, iż zgodnie z art. 245 § 3 w/w ustawy prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje jedynie ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
Z kolei w świetle art. 246 § 1 pkt 2 w/w aktu normatywnego przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie częściowym gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Sąd wskazuje, iż instytucja prawa pomocy stanowi jedną z gwarancji realizacji konstytucyjnej zasady prawa do sądu jako podstawowego standardu państwa prawnego, a zakres przyznanego prawa pomocy powinien być kształtowany obiektywnymi potrzebami strony podyktowanymi względami racjonalnego prowadzenia swojej sprawy. Stąd też przedmiotowe przepisy stanowią odstępstwo od wyrażonej w art. 199 w/w ustawy generalnej zasady, w świetle której, poza wyjątkami określonymi w przepisie szczególnym, strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie sądowoadministracyjnej.
Na wnioskodawcy ciąży zaś obowiązek stosownego wykazania, iż jego trudna sytuacja materialna uzasadnia wyjątkowe traktowanie. Co istotne, postanowienie w przedmiocie prawa pomocy powinno być wydane po dogłębnym wyjaśnieniu wszystkich okoliczności dotyczących sytuacji finansowej strony, która złożyła wniosek o jego przyznanie. Sąd nie jest przy tym zobligowany do prowadzenia jakichkolwiek dochodzeń w sytuacji, gdy pełna ocena stanu majątkowego oraz możliwości płatniczych z uwagi na postawę wnioskodawcy nie jest możliwa. Sąd ma jedynie możliwość, zgodnie z art. 255 w/w ustawy wezwania do złożenia dodatkowego oświadczenia oraz dokumentów źródłowych, jeżeli okaże się, że oświadczenie we wniosku o przyznanie prawa pomocy budzi wątpliwości lub jest niewystarczające do oceny rzeczywistego stanu majątkowego, rodzinnego i możliwości płatniczych wnioskodawcy. Co ważne, zasadność wniosku o przyznanie prawa pomocy powinna być rozpatrywana pod kątem wysokości obciążeń finansowych strony, które wiążą się z prowadzonym postępowaniem oraz możliwości poniesienia przez nią kosztów w tym zakresie, z uwzględnieniem jaki w danym momencie jest rzeczywisty stan majątkowy, możliwości płatnicze oraz stan rodzinny strony.
Z danych zawartych w dokumentach złożonych przez skarżącą wynika, iż prowadzi ona dwuosobowe gospodarstwo domowe. Comiesięczny dochód rodziny kształtują świadczenia emerytalne uzyskiwane przez skarżącą i jej męża. Z przedłożonych przez skarżącą dokumentów wynika nadto, iż małżonkowie posiadają znaczne środki pieniężne zgromadzone na rachunku bankowym.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd uznał, iż skarżąca nie wykazała, że spełnia ustawowe przesłanki przyznania prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata z urzędu. Co bezsporne, skarżąca posiada wraz z mężem stałe źródło dochodu oraz znaczne oszczędności pieniężne. Istnieje tym samym możliwość zadysponowania częścią środków pieniężnych Zabieg ten nie powinien stanowić znaczącego uszczerbku w obecnej, realnej sytuacji finansowej skarżącej nawet przy uwzględnieniu konieczności ponoszenia comiesięcznych wydatków wskazanych we wniosku.
W reasumpcji uznać należało, iż wnioskodawca nie wykazał, iż nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
W tym stanie Sąd, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji postanowienia.