Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Kowalik - Grzanka po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu Z. K. od postanowienia referendarza sądowego z dnia 30 listopada 2015 r. odmawiającego skarżącemu przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi na postanowienie Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 19 czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów osoby zobowiązanej postanawia: utrzymać w mocy postanowienie referendarza sądowego z dnia 30 listopada 2015 r.
Zaskarżonym postanowieniem referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym.
W uzasadnieniu wydanego postanowienia referendarz sądowy wskazał, że w złożonym pod rygorem odpowiedzialności karnej z art. 233 § 1 w zw. z § 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 ze zm.) oświadczeniu o stanie rodzinnym wnioskodawca podał, że prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z żoną i czworgiem dzieci. Składając oświadczenie o dochodach wnioskodawca podał, że dochody rodziny kształtują wynagrodzenia za pracę otrzymywane przez wnioskodawcę i syna w łącznej kwocie 5.500 zł netto. Jednocześnie wnioskodawca oświadczył, że na rachunku bankowym posiada oszczędności w kwocie 5.600 zł.
W ocenie referendarza sądowego przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym winno mieć charakter wyjątkowy. Wyjątkowość ta oznacza, że prawo pomocy w zakresie całkowitym stosowane może być jedynie względem podmiotów charakteryzujących się wyjątkowo trudną sytuacją materialną. Do takich osób należą m.in. osoby bezrobotne bez prawa do zasiłku oraz osoby korzystające ze świadczeń z pomocy społecznej. Uwzględniając ww. okoliczności faktyczne, w tym potwierdzony przez wnioskodawcę fakt uzyskiwania stałych dochodów jak i posiadania oszczędności pieniężnych referendarz sądowy uznał, że wnioskodawca nie wykazał, iż spełnia ustawowe przesłanki przyznania prawa pomocy w żądanym zakresie.
W ocenie referendarza sądowego, w postępowaniu o przyznanie prawa pomocy nie hierarchizuje się ponoszonych przez stronę wydatków (nawet tych koniecznych), lecz zestawia się rozmiar kosztów jakie musi ponieść strona wnioskująca o prawo pomocy z jej aktualnymi możliwościami płatniczymi. Zdaniem referendarza sądowego przedmiotowe zestawienie z oczywistych względów nie daje podstaw do uznania, że Skarb Państwa winien kredytować wydatki związane z prowadzeniem przez wnioskodawcę procesów sądowych w sytuacji, gdy wnioskodawca osiąga stałe, comiesięczne dochody oraz posiada oszczędności pieniężne. Ponadto, możliwość przyznania prawa pomocy dotyczy sytuacji, gdy dany podmiot nie jest w stanie ponieść kosztów postępowania z przyczyn natury obiektywnej. Z powyższego należy zaś wykluczyć sytuację, w której niemożliwość poniesienia kosztów postępowania uzasadnia wyłącznie subiektywne przekonanie strony nie znajdujące potwierdzenia w poczynionych ustaleniach faktycznych.
W sprzeciwie od wyżej wskazanego postanowienia referendarza sądowego Z. K. wskazał, że w złożonym formularzu PPF przez pomyłkę zawarł kwoty brutto dochodów własnych oraz dochodów syna. Syn zatrudniony był do dnia 28 listopada 2015 r. i po tej dacie wyjechał z Polski. Córka wnioskodawcy w dniu 23 listopada b.r. podjęła pracę w A S.A na 3/5 etatu z wynagrodzeniem 740 zł netto.
Wnoszący sprzeciw wskazał, że w pkt 7.2.1 formularza PPF podał wysokość oszczędności na poziomie 5.600 zł zaznaczając, że kwota 5.000 zł to środki uzyskane z pożyczki z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. W istocie więc rodzina posiada oszczędności w wysokości 600 zł (po odjęciu kwoty ww. pożyczki).