Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Kowalik - Grzanka po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu A. K. od postanowienia referendarza sądowego z dnia 30 listopada 2015 r. odmawiającego skarżącej przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi na postanowienie Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 19 czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów osoby zobowiązanej postanawia: utrzymać w mocy postanowienie referendarza sądowego z dnia 30 listopada 2015 r.
Zaskarżonym postanowieniem referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku odmówił skarżącej przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym.
W uzasadnieniu wydanego postanowienia referendarz sądowy wskazał, ze w złożonym pod rygorem odpowiedzialności karnej z art. 233 § 1 w zw. z § 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 ze zm.) oświadczeniu o stanie rodzinnym wnioskodawczyni podała, że prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z mężem i czworgiem dzieci. Składając oświadczenie o dochodach wnioskodawczyni podała, że dochody rodziny kształtują wynagrodzenia za pracę otrzymywane przez męża i jednego z synów w łącznej kwocie 5.500 zł netto. Jednocześnie wnioskodawczyni oświadczyła, że na rachunku bankowym posiada wraz z mężem oszczędności w kwocie 5.600 zł.
W ocenie referendarza sądowego przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym winno mieć charakter wyjątkowy. Wyjątkowość ta oznacza, ze prawo pomocy w zakresie całkowitym stosowane może być jedynie względem podmiotów charakteryzujących się wyjątkowo trudną sytuacją materialną. Do takich osób należą m.in. osoby bezrobotne bez prawa do zasiłku oraz osoby korzystające ze świadczeń z pomocy społecznej. Uwzględniając ww. okoliczności faktyczne, w tym potwierdzony przez wnioskodawczynię fakt uzyskiwania stałych dochodów przez męża jak i fakt posiadania oszczędności pieniężnych referendarz sądowy uznał, że wnioskodawczyni nie wykazała, iż spełnia ustawowe przesłanki przyznania prawa pomocy w żądanym zakresie.
W ocenie referendarza sądowego, w postępowaniu o przyznanie prawa pomocy nie hierarchizuje się ponoszonych przez stronę wydatków (nawet tych koniecznych), lecz zestawia się rozmiar kosztów jakie musi ponieść strona wnioskująca o prawo pomocy z jej aktualnymi możliwościami płatniczymi. Zdaniem referendarza sądowego przedmiotowe zestawienie z oczywistych względów nie daje podstaw do uznania, że Skarb Państwa winien kredytować wydatki związane z prowadzeniem przez wnioskodawczynię procesów sądowych w sytuacji, gdy mąż wnioskodawczyni oraz syn osiągają stałe, comiesięczne dochody oraz gdy wnioskodawczyni posiada oszczędności pieniężne. Ponadto, możliwość przyznania prawa pomocy dotyczy sytuacji, gdy dany podmiot nie jest w stanie ponieść kosztów postępowania z przyczyn natury obiektywnej. Z powyższego należy zaś wykluczyć sytuację, w której niemożliwość poniesienia kosztów postępowania uzasadnia wyłącznie subiektywne przekonanie strony nie znajdujące potwierdzenia w poczynionych ustaleniach faktycznych.
W sprzeciwie od wyżej wskazanego postanowienia referendarza sądowego A. K. wskazała, że w złożonym formularzu PPF przez pomyłkę zawarła kwoty brutto dochodów męża oraz dochodów syna. Syn zatrudniony był do dnia 28 listopada 2015 r. i po tej dacie wyjechał z Polski. Córka wnioskodawczyni w dniu 23 listopada b.r. podjęła pracę w A S.A na 3/5 etatu z wynagrodzeniem 740 zł netto.
Wnosząca sprzeciw wskazała, że w pkt 7.2.1 formularza PPF podała wysokość oszczędności na poziomie 5.600 zł zaznaczając, że kwota 5.000 zł to środki uzyskane przez męża z pożyczki z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. W istocie więc rodzina posiada oszczędności w wysokości 600 zł (po odjęciu kwoty ww. pożyczki).