Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Kandut po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie opłaty paliwowej w kwestii wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.
Pismem z dnia [...] r. skarżący wniósł do tutejszego Sądu skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] r., nr [...].
W skardze skarżący zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w B. z dnia [...] r. nr [...], którego jednakże nie uzasadnił.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W myśl zasady wyrażonej w art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej - "p.p.s.a.", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże, stosownie do treści art. 61 § 3 p.p.s.a., sąd na wniosek strony może wydać postanowienie o wstrzymaniu w całości lub w części aktu lub czynności, będących przedmiotem zaskarżenia, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Instytucja ta ma charakter wyjątku od zasady przewidującej, że ostateczna decyzja administracyjna korzysta z domniemania zgodności z prawem i podlega wykonaniu.
Na stronie, która wnosi o udzielenie jej ochrony tymczasowej w postaci wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji spoczywa obowiązek przedstawienia Sądowi tez, twierdzeń oraz dokumentów, które uprawdopodobnią zasadność uwzględnienia wniosku. Przepis art. 61 § 3 p.p.s.a. został bowiem tak skonstruowany, że ciężar wykazania, iż okoliczności w nim wskazane istotnie zaistniały, spoczywa na osobie wnioskującej o ochronę tymczasową. Wnioskodawca powinien zatem wykazać, że w sytuacji faktycznej, w jakiej się znajduje, wykonanie decyzji powodować będzie znaczną szkodę bądź trudne do odwrócenia skutki (por. postanowienie NSA z dnia 4 października 2010 r., o sygn. akt II FZ 460/10, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl.).
Należy przyjąć, że wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu powinien być wnikliwie uzasadniony. Konieczna jest spójna argumentacja, poparta faktami i dowodami. W interesie strony leży takie sformułowanie wniosku, by powołane w nim okoliczności wskazywały na zajście w jej przypadku przesłanek z art. 61 § 3 P.p.s.a. Nie jest wystarczające jedynie samo stwierdzenie, że okoliczności przemawiające za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji występują w sprawie - sąd musi mieć o nich wiedzę i możliwość zweryfikowania tej wiedzy, a dostarczenie odpowiednich informacji i dokumentów w tym zakresie obciąża stronę (postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 sierpnia 2014 r., II FSK 998/14, LEX nr 1500173).
To od uprawdopodobnienia niebezpieczeństwa wystąpienia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków zależy orzeczenie Sądu. Brak wskazania we wniosku tych przyczyn uniemożliwia Sądowi merytoryczną ocenę. Jednakże w przypadku braku takich dokumentów, czy to w aktach sprawy, czy też na skutek niedołączenia ich do wniosku, sąd administracyjny nie jest władny, przed rozpoznaniem wniosku o wstrzymanie zaskarżonego aktu lub czynności, aby wzywać stronę do ich przedłożenia (zob. postanowienie NSA z dnia 4 listopada 2013 r., sygn. akt I FZ 404/13, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl).