Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. G. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego lub adwokata w sprawie ze skargi M. G. na uchwałę Rady Miasta z dnia 24 października 2007 r. nr [...] w przedmiocie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miejskiej postanawia: I. zwolnić skarżącą od kosztów sądowych, II. ustanowić dla skarżącej adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka.
Skarżąca w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagała się zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego lub adwokata.
Oświadczyła, że nie zatrudnia i nie pozostaje w innym stosunku prawnym z jakimkolwiek kwalifikowanym pełnomocnikiem.
Objaśniając swoją sytuację rodzinną podała, że pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z córką i wnuczką.
Określając majątek swój i osób pozostających z nią we wspólnym gospodarstwie domowym uwidoczniła, że mieszkanie o powierzchni 33 m2 zajmuje bez tytułu prawnego. Podniosła, że skierowano przeciwko niej powództwo o eksmisję. Nie posiada zasobów pieniężnych ani przedmiotów wartościowych.
Stałe miesięczne dochody swego gospodarstwa domowego skarżąca oszacowała na 1150 zł wyjaśniając, że składa się na to 600 zł jakie otrzymuje ze zleceń, 490 zł pomocy jaką córką dostaje z MOPS na kontynuację nauki i 60 zł zasiłku rodzinnego.
Uzasadniając swoje starania zaakcentowała, że nie jest w stanie ponieść ani kosztów sądowych ani kosztów wynajęcia pełnomocnika. Wyjaśniła, że ponosi następujące stałe wydatki: 90 zł za energię elektryczną, 115 zł za gaz, 50 zł za telefon, 88 zł na bilet okresowy. Pozostałe środki przeznacza na wyżywienie, odzież, środki czystości i higieny dla siebie i rodziny. Powiada, że często brakuje im środków na zaspokojenie koniecznych środków utrzymania.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Stosownie do art. 252 ppsa w związku z art. 246 §1 pkt. 1 osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym o ile - poza wnioskiem (art. 243 ppsa) - złoży również oświadczenie którym wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Oświadczenie to zgodnie z wolą ustawodawcy ma być "dokładne" (art. 252 ppsa) a owa dokładność stopniowana jest przekonaniem sądu i referendarza, że strona podnoszone przez siebie okoliczności "wykazała". Zgodnie natomiast z art. 255 ppsa jeżeli oświadczenie strony okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych względnie wzbudzi wątpliwości można zażądać od strony dodatkowych oświadczeń oraz przedłożenia dokumentów źródłowych. Zestawienie tych przepisów pozwala dojrzeć przyjętą przez ustawodawcę konstrukcję prawną, która opiera się na założeniu, że jeżeli oświadczenie strony pozwala na zorientowanie się w sytuacji strony i nie wzbudza jakichś istotnych wątpliwości to tym samym nie ma obowiązku wzywania strony o składanie dodatkowych oświadczeń i przedkładanie dokumentów źródłowych. Konkludując należy stwierdzić, że jeżeli na podstawie przyjętego oświadczenia sąd dojdzie do przekonania, że ma do czynienia z osobą "biedną" w potocznym tego słowa znaczeniu lub jeśli stwierdzi, że wymagane koszty postępowania pozostają w takiej dysproporcji z deklarowanym przez nią stanem majątkowym, że strony nie będzie stać na ich poniesienie to może wydać rozstrzygniecie bez konieczności prowadzenia dalszych czynności.
W realiach niniejszej sprawy skarżąca złożyła oświadczenie o jakim mowa w art. 252 ppsa. Wynika z niego, że rodzina nie należy do zamożnych. Tak bowiem należy postrzegać osoby bez majątku, zagrożone eksmisją, z niewielkim dochodem którego źródło stanowi stosunkowo niewielki dochód z umów zlecenia oraz świadczenia przyznawane w ramach pomocy społecznej. Prosta arytmetyka i zasady doświadczenia życiowego wskazują, że po opłaceniu wskazywanych bieżących kosztów utrzymania środki jakie pozostają do dyspozycji trzyosobowemu gospodarstwu domowemu skarżącej wystarczają na opędzenie najbardziej podstawowych potrzeb życia codziennego każdego z jej członków (1150-90-115-50-88=807/3=269). Biorąc to pod uwagę udzielono więc skarżącej zgodnie z jej wnioskiem pomocy o którym to prawie traktują przepisy oddziału 2 rozdziału III działu V ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekając jak w sentencji na podstawie art. 246 §1 pkt. 1 ppsa w związku z art. 245 §2 ppsa.