Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. F. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi A. F. na uchwałę Rady Miasta z dnia [...] nr [...] oraz z dnia [...] nr [...] postanawia: I. zwolnić skarżącego od kosztów sądowych, II. ustanowić dla skarżącego adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka.
Skarżący w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagał się zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata.
Oświadczył, że nie zatrudnia i nie pozostaje w innym stosunku prawnym z jakimkolwiek kwalifikowanym pełnomocnikiem.
Objaśniając swoją sytuację rodzinną podał, że pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z żoną oraz dwiema córkami.
Określając swój majątek uwidocznił, że w jego skład wchodzi 100 metrowy dom oraz 40 arowa działka. Nie posiada jednak żadnych zasobów pieniężnych ani przedmiotów wartościowych.
Stałe miesięczne dochody swego gospodarstwa domowego skarżący oszacował na kwotę 1322 zł wyjaśniając, że składa się na to 322,47 zł jego renty oraz 1000 zł wynagrodzenia żony za pracę.
Uzasadniając swoje starania zaakcentował, że jest po przebytych trzech zawałach serca. Będąc osobą z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności musi korzystać z pomocy innej osoby w pełnieniu ról społecznych. Obie córki uczą się. Rodzinie brakuje środków na lekarstwa, bieżące utrzymanie oraz opłacenie mediów.
Mając na uwadze powyższe zaważyć należało, co następuje:
Stosownie do art. 252 ppsa w związku z art. 246 § 1 pkt. 1 ppsa osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym o ile - poza samym wnioskiem (art. 243 ppsa) - złoży oświadczenie którym wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Oświadczenie to zgodnie z wolą ustawodawcy ma być "dokładne" (art. 252 ppsa), a owa "dokładność" stopniowana jest przekonaniem sądu, które ma być "dostateczne". Zgodnie bowiem z art. 255 ppsa jeżeli oświadczenie strony okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych względni wzbudzi wątpliwości można zażądać od strony dodatkowych oświadczeń oraz przedłożenia dokumentów źródłowych. Zestawienie tych przepisów pozwala dojrzeć przyjętą przez ustawodawcę konstrukcję prawną, która opiera się na założeniu, że jeżeli oświadczenie strony pozwala na zorientowanie się co do tego, czy stać ją będzie na uiszczenie wymaganych kosztów a przy tym oświadczenie to nie wzbudza jakichś istotnych wątpliwości względnie jeśli tyczą one nieistotnych składników stanu majątkowego strony lub jej sytuacji rodzinnej to tym samym nie ma obowiązku wzywania strony o składanie dodatkowych oświadczeń czy przedkładanie dokumentów źródłowych. Konkludując należy stwierdzić, że jeżeli na podstawie przyjętego oświadczenia sąd dojdzie do przekonania, że ma do czynienia z osobą "biedną" w potocznym tego słowa znaczeniu lub jeśli stwierdzi, że wymagane koszty pozostają w takiej dysproporcji z deklarowanym przez nią stanem majątkowym, że strony najzwyczajniej albo nie będzie stać na ich pokrycie albo odbędzie się to kosztem istotnego uszczuplenia jej majątku (art. 246 § 1 pkt. 2 ppsa) to może wydać rozstrzygniecie bez konieczności prowadzenia dodatkowych czynności (por. także orz. SN z 25 stycznia 1937 r., C II 2301/36, PPiA 37/2/104).
Odnosząc te uwagi do realiów rozstrzyganego przypadku należy stwierdzić, że choć skarżącego trudno postrzegać jako osobę "biedną" w potocznym tego słowa znaczeniu skoro należy do niego dom i działka to równocześnie nie można tracić z pola wiedzenia wysokości dochodów jakie tej czteroosobowej rodzinie pozostają do rozporządzenia. Dokonanie prostej operacji arytmetycznej uzmysławia bowiem, że środki jakie przypadają na osobę w rodzinie oscylują w graniach ubóstwa wyznaczonego przepisami ustawy o pomocy społecznej. Biorąc to pod uwagę należało w konsekwencji przyjąć, że skarżącego nie będzie stać na opłacenie własnym sumptem ani kosztów sądowych ani poniesienie kosztów kwalifikowanego zastępstwa prawnego. Z zasad doświadczenia życiowego wynika, że dochody jakimi dysponuje gospodarstwo domowe skarżącego wystarczają ledwo co na opędzenie podstawowych potrzeb czterech osób. Oczywistym bowiem pozostaje, że cześć z posiadanych środków finansowych skarżący musi przeznaczać na opłacenie mediów. Mimo zaś tego, że posiadany majątek nieruchomy posiada określoną wartość podkładową lub sprzedażną trudno byłoby od skarżącego wymagać takich rozporządzeń. Sprzedaż godziłaby bowiem w podstawy bytowania rodziny. Pożyczek lub kredytów w bankach czy SKOK-ach skarżący zaś nie uzyska dla tej prostej przyczyny, że przy wskazywanych dochodach nie posiada istotnej dla tych instytucji finansowych zdolności do bieżącego regulowania zaciągniętych zobowiązań. Biorąc pod uwagę sygnalizowany przez skarżącego stan zdrowia trudno czynić mu zarzut, że nie stara się poprawić sytuacji rodziny. Z tych względów należała mu się więc pomoc, o którym to prawie traktują przepisy Oddziału 2 Rozdziału 3 Działu V ustawy z dnia 30 czerwca 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Toteż mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 246 § 1 pkt. 1 ppsa w związku z art. 245 § 2 ppsa.