Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Bożenna Blitek po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 maja 2008r. sprawy ze skargi J. G. - PPHU A w B. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] NR [...] w przedmiocie kary pieniężnej p o s t a n a w i a : z a w i e s i ć p o s t ę p o w a n i e s ą d o w e
Zaskarżona decyzja wydana została na podstawie art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2004, Nr 204, poz. 2088 z późn. zm.).
Postanowieniem z dnia 7 listopada 2007r. sygn. akt III SA/Gd 325/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku skierował do Trybunału Konstytucyjnego pytanie prawne zawierające m. in. zagadnienie "Czy przepisy art. 92 ust. 1 w zw. z pkt 4.1 załącznika do ustawy z dnia 6 września 2001r. o transporcie drogowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn. zm.) są zgodne z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 2 Konstytucji RP. Pytanie to Trybunał Konstytucyjny przyjął do rozpoznania pod sygnaturą P 9/08.
Również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie skierował do Trybunału Konstytucyjnego pytanie prawne postanowieniem z dnia 25 lipca 2007r., sygn. akt III SA/Kr 319/07 dotyczące problematyki kar pieniężnych. Co prawda, w sprawie tej pytanie prawne sformułowano na tle innej ustawy - ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2004r.. Nr 204, poz. 2086 z późn. zm.), nie mniej w uzasadnieniu stwierdzono m.in.: "Skład orzekający Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie dostrzega stricte represyjny charakter kary przewidzianej w art. 40 ust. 12 ustawy o drogach publicznych i dlatego ma wątpliwości czy dopuszczalne jest wymierzanie tej kary według reguł prawa administracyjnego. (...) Nie ulega wątpliwości represyjny charakter kar pieniężnych, przewidzianych w art. 40 ust. 8 ustawy o drogach publicznych. (...) Jednakże nie każde środki represyjne mogą być przekazane organom administracyjnym. Jeżeli przesłanką zastosowania środka represyjnego jest stwierdzenie winy to wówczas adekwatna jest regulacja prawnokarna (z kognicją sądów karnych), bądź cywilnoprawna (z kognicją sądów cywilnych rozstrzygających ewentualne spory). Do istoty odpowiedzialności karnej, a tym samym aplikowania określonych środków represyjnych, należy zasada stosowania tego rodzaju odpowiedzialności na podstawie indywidualnej, jednostkowej winy sprawcy. (...) W prawie cywilnym oparcie odpowiedzialności na zasadzie winy znajduje swoje uzasadnienie w szczególności w odniesieniu do wyrządzenia szkody (art. 145 k.c. - kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia). [wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 lipca 2002r., P 12/01]. Przeciwieństwem jest zobiektywizowana odpowiedzialność na gruncie prawa administracyjnego i cywilnego, ale już nie - w prawie karnym. Odpowiedzialność obiektywna jest kategorią, która znajduje zastosowanie nie tylko na gruncie prawa cywilnego ale także na gruncie prawa administracyjnego (zwłaszcza prawa ochrony środowiska w związku ze stosowaniem kar pieniężnych). [wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 lipca 2002r., P 12/01].Oznacza to, że przyznając organom administracyjnym kompetencję do stosowania środków represyjnych ustawodawca jest zobowiązany do przestrzegania ścisłej granicy pomiędzy regulacją prawnokarną oraz administracyjnoprawną, co jest bezpośrednią konsekwencją trójpodziału władz publicznych (art. 10 ust. 1 Konstytucji RP). Kontrolując decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] (wydaną w II instancji) oraz decyzję z dnia [...] (wydaną w I instancji w imieniu Prezydenta Miasta), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie powziął wątpliwość na temat zgodności podstaw prawnych tych decyzji z powyższym rozróżnieniem konstytucyjnym.(...) Punktem odniesienia dla sądu interpretującego prawo przedmiotowe, jest racjonalny prawodawca, który swe intencje przekazuje adresatom prawa używając zawsze precyzyjnie dobranej terminologii. "Kara" należy do najbardziej podstawowych terminów prawa karnego, więc jego użycie w ustawie o drogach publicznych w zasadnie winno implikować nakaz stosowania wnioskowania charakterystycznego dla prawa karnego. Skoro ustrój Rzeczpospolitej Polskie oparty jest na trójpodziale władz (art. 10 ust. 1 Konstytucji RP), więc zagrożenie karą o charakterze penalnym (z zakresu prawa karnego) powinno implikować kognicję sądu karnego (art. 42 ust. 1 Konstytucji RP), gdyż właśnie ten sąd jest sądem właściwym do orzekania w sprawach z zakresu prawa karnego (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP). Przyznanie w art. 40 ust. 12 ustawy o drogach publicznych kompetencji w tym zakresie organom administracyjnym, a w dalszej kolejności sądom administracyjnym (art. 3 § 2 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) każe Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie postawić pytanie o zgodność art. 40 ust. 12 ustawy o drogach publicznych z art. 42 w zw. z art. 45 ust. 1 i w zw. z art. 10 ust. 1 Konstytucji RP. (...) Jeżeli Trybunał Konstytucyjny podzieliłby wątpliwości pytającego Sądu na temat prawidłowości art. 40 ust. 12 ustawy o drogach publicznych (uznając, że jest to "kara" w rozumieniu prawa karnego), to wówczas należałoby uznać, że w zakresie w jakim kompetencja z ust. 8 umożliwia organom samorządowym decydowanie o wysokości kary, będącej instytucją prawa karnego, to w takim zakresie należałoby uznać niezgodność tego przepisu z art. 42 ust. 1 Konstytucji RP. Ten ostatni dopuszcza wyłącznie ustawową regulację kary w zakresie prawa karnego (...)".
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdza, że rozstrzygnięcie niniejszej sprawy uzależnione jest od wyniku wskazanych wyżej postępowań, a zwłaszcza postępowania toczącego się już przed Trybunałem Konstytucyjnym, a przeto na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) orzeczono - jak w sentencji.