Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku G. O. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego lub adwokata w sprawie ze skargi G. O. na akt Prezydenta Miasta w przedmiocie odmowy uznania za osobę uprawnioną do ubiegania się o przyznanie lokalu mieszkalnego z zasobu Gminy postanawia: I. umorzyć postępowanie w części obejmującej żądanie zwolnienia od kosztów sądowych, II. przyznać skarżącej prawo pomocy w zakresie częściowym ustanawiając dla niej adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka.
Skarżąca w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagała się zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego lub adwokata.
Oświadczyła, że nie zatrudnia i nie pozostaje w innym stosunku prawnym z jakimkolwiek kwalifikowanym pełnomocnikiem.
Objaśniając swoją sytuację rodzinną uwidoczniła brak osób pozostających z nią we wspólnym gospodarstwie domowym.
Określając swój majątek podała, że nie ma tytułu prawnego do żadnego lokalu i "mieszka kątem u znajomego". Nie posiada zasobów pieniężnych ani przedmiotów wartościowych. Utrzymuje się z renty ZUS w wysokości 680 zł
Uzasadniając swoje starania zaakcentowała, że nie stać jej na opłacenie adwokata lub radcy prawnego z wyboru. Powiada, że z powodu niepełnosprawności nie ma możliwości podjęcia dodatkowych zajęć. Korzysta z pomocy MOPS. Dostaje zasiłki celowe na żywność czy zaspokojenie innych niezbędnych potrzeb. Jest niepełnosprawna w stopniu umiarkowanym.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Zgodnie z art. 239 pkt 1 lit. a) ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, obowiązek uiszczenia kosztów sądowych nie ciąży na stronie skarżącej działanie lub bezczynność organu w sprawach z zakresu pomocy i opieki społecznej. Przedmiotem skargi w niniejszym postępowaniu jest odmowa uznania skarżącej za osobę uprawnioną do ubiegania się o przyznanie lokalu mieszkalnego z zasobu Gminy. Opierając się na argumentacji zbieżnej z tą jaka legła u podstaw uznania w Naczelnym Sądzie Administracyjnym, że przyznawanie dodatków mieszkaniowych mieści się w szeroko rozumianej kategorii spraw z zakresu pomocy społecznej należy wyrazić zapatrywanie, że skoro na pomoc mieszkaniową gminy mogą liczyć mieszkańcy mający niezaspokojone potrzeby mieszkaniowe i osiągający niskie dochody to sprawy mające za przedmiot odmowę lub przyznanie lokalu mieszkalnego z gminnego zasobu mieszkaniowego kwalifikować należy w podobny sposób. W konsekwencji uznania, że skarżąca korzysta z ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych jej wniosek należało w tym zakresie uznać za bezprzedmiotowy a w związku z tym postanowiono jak w sentencji działając na zasadzie art. 161 §1 pkt. 3 ppsa w związku z art. 258 §1 i §2 pkt. 7 ppsa.
Bezprzedmiotowość wniosku o zwolnienie od kosztów pozostaje jednak bez wpływu na drugie z żądań a mianowicie ustanowienia radcy prawnego lub adwokata. Zgodnie z aktualnymi poglądami doktryny sąd nie jest bowiem związany żądaniem strony zawartym we wniosku o przyznanie pomocy byleby tylko nie wyszedł ponad żądanie strony (por. komentarz J.P Tarno do art. 246 w : Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2004). W sytuacji więc gdy strona domaga się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym, sąd może przyznać jej to prawo w zakresie częściowym obejmującym tylko ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika (art. 245 §3 in fine ppsa). Oczywiście pod warunkiem, złożenia oświadczenia, którym strona wykaże, że nie jest wstanie ponieść opłat za jego czynności w postępowaniu przed sądami administracyjnymi bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 §1 pkt. 2 ppsa). Oświadczenie to zgodnie z wolą ustawodawcy ma być "dokładne", a owa "dokładność" stopniowana jest przeświadczeniem sądu, że strona okoliczności te wykazała czyli przedstawiła je w sposób przekonywujący. Jednocześnie zwrócenia uwagi wymaga, iż przyjęta przez ustawodawcę konstrukcja prawna opiera się na założeniu, że jeżeli na podstawie przyjętego oświadczenia sąd dojdzie do przekonania, że ma do czynienia z osobą "biedną" w potocznym tego słowa znaczeniu lub jeśli stwierdzi, że strony najzwyczajniej nie będzie stać na pokrycie wymaganych opłat to może wydać rozstrzygniecie w przedmiocie zwolnienia bez konieczności dokonywania wezwań strony o złożenie dodatkowych oświadczeń lub przedłożenie dokumentów źródłowych (arg. ex art. 255 ppsa).
W realiach niniejszej sprawy skarżąca złożyła oświadczenie o jakim mowa w art. 252 ppsa. Oświadczenie to jest wystarczające do oceny aktualnych możliwości płatniczych strony. Skarżąca należy do osób niezamożnych. Tak bowiem należy postrzegać osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, samotnie gospodarującą, bez majątku. Z zasad doświadczenia życiowego wynika, że środki jakimi dysponuje skarżąca wystarczają ledwo co na opędzenie podstawowych potrzeb życia codziennego. Potwierdzeniem takiej sytuacji jest zresztą to, że skarżąca zmuszona jest korzystać ze wsparcia ośrodka pomocy społecznej. Skoro zaś skarżąca nie ma majątku i dysponuje niewielkim dochodem to przewidując nawet minimalny koszt opłat za czynności adwokatów w postępowaniu przed sądami administracyjnymi można stwierdzić, że skarżącej nie będzie stać na wynajęcie kwalifikowanego pełnomocnika. Chociaż bowiem obiektywnie są to kwoty niewielkie, to jednak relatywnie przekraczają obecne możliwości płatnicze strony. Z tego względu należało więc udzielić skarżącej pomocy o którym to prawie traktują przepisy oddziału 2 rozdziału III działu V ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i ustanowić dla niej adwokata, którego wyznaczy właściwy organ samorządu zawodowego.
Z przytoczonych względów orzeczono jak w punkcie drugim sentencji na podstawie art. 246 §1 pkt. 2 ppsa w związku z art. 245 §3 ppsa.