Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Barbara Pasternak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku P. W. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w dniu 7 kwietnia 2016 r. w sprawie ze skargi P. W. na decyzję Wojewody z dnia 20 listopada 2015 r. znak: [...] w przedmiocie statusu osoby bezrobotnej oraz zasiłku dla bezrobotnych postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
W skardze na decyzję Wojewody z dnia 20 listopada 2015 r. znak: [...] P. W. zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania tej decyzji. Uzasadniając wniosek, skarżący wskazał jedynie, że zaskarżona decyzja może stanowić podstawę do żądania od skarżącego zwrotu środków otrzymanych z tytułu zasiłku dla bezrobotnych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "ppsa", po przekazaniu sądowi skargi może on na wniosek strony skarżącej wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Ponieważ z powołanego przepisu wynika jednoznacznie, że postanowienie sądu wstrzymujące wykonanie zaskarżonego aktu ma charakter wyjątkowy, tzn. jest odstępstwem od ogólnej reguły, w myśl której wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, obowiązek wykazania okoliczności uzasadniających wstrzymanie wykonania aktu spoczywa na stronie, która domaga się wydania takiego orzeczenia (vide: postanowienie NSA z dnia 13 grudnia 2004 r. sygn. akt FZ 496/04 oraz postanowienie NSA z dnia 22 listopada 2004 r. sygn. akt FZ 474/04). Pozostawienie przez ustawodawcę zasadności wstrzymania aktu uznaniu sądu wiąże się z koniecznością szczególnie wnikliwego i przekonującego uzasadnienia wniosku w tej sprawie zwłaszcza, że na tym etapie sąd nie bada merytorycznej zasadności skargi.
W świetle powyższego podkreślić należy, że z uwagi na treść art. 61 § 3 ppsa oczywistym jest, że rzeczowe uzasadnienie rozpoznawanego wniosku powinno precyzyjnie opisywać aktualną sytuację finansową i majątkową skarżącego, tak by sąd rozpoznający ten wniosek doszedł do przekonania, że wykonanie zaskarżonej decyzji przed rozpoznaniem niniejszej skargi zrodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub wywoła trudne do odwrócenia skutki.
Po przeanalizowaniu przedmiotowego wniosku o wstrzymanie Sąd stwierdził, że skarżący nie podał żadnych rzeczowych informacji wskazujących na swoje aktualne możliwości płatnicze czy posiadany majątek. W ten sposób Sąd został pozbawiony możliwości oceny, czy wykonanie zaskarżonej decyzji grozi skarżącemu wyrządzeniem znacznej szkody lub wywoła dla niego trudne do odwrócenia skutki. Ponownie zaznaczyć trzeba, że ogólnikowe twierdzenia, pozbawione szerszego uzasadnienia i stosownych dowodów, nie mogą stanowić podstawy do orzeczenia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu (por. postanowienie NSA z dnia 16 października 2014 r., sygn. akt II OZ 1099/14). Należy również wskazać, że uszczuplenie stanu finansowego nie jest wystarczającą przesłanką do wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu. Każdy bowiem akt administracyjny zobowiązujący do uiszczenia należności pieniężnych pociąga za sobą dolegliwość rodzącą określony skutek faktyczny w finansach zobowiązanego do ich uiszczenia. Nie jest to więc sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie wyjątkowego rozwiązania prawnego, jakim jest ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym, gdyż w razie uwzględnienia przez sąd skargi i uchylenia zaskarżonego aktu można otrzymać zwrot uiszczonej kwoty (por. postanowienie NSA z dnia 29 listopada 2013 r., sygn. akt II GZ 684/13 - wszystkie powołane orzeczenia dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń i Informacji o Sprawach pod adresem: orzeczenia.nsa.gov.pl).
Mając na uwadze powyższe okoliczności, orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 61 § 3 i § 5 ppsa.