Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Kremer po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Starosty na wystąpienie z dnia [...] nr [...] Zastępcy Inspektora Pracy w przedmiocie przestrzegania obowiązku realizacji prawomocnych orzeczeń Sądu Pracy p o s t a n a w i a s k a r g ę o d r z u c i ć.
Inspektor Pracy wystąpieniem z dnia [...] znak [...] na podstawie art. 33 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 11 pkt 8 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (PIP) (Dz. U. Nr 89, poz. 589) wniósł o przestrzeganie przez Starostę jako pracodawcy obowiązku realizacji prawomocnych orzeczeń Sądów Pracy. W uzasadnieniu wskazał, że wyniki kontroli przeprowadzonej w Starostwie wykazały, iż w okresie od uprawomocnienia się wyroku Sądu Rejonowego z dnia [...] do dnia zakończenia kontroli tj. [...] 2008r. pracodawca nie wykonał w/w wyroku, zawierającego zobowiązanie do powierzenia E. Ż. stanowiska Dyrektora Zespołu Szkół.
Pismem z dnia 04.03.2008r. skarżący odwołał się do Inspektora Pracy (wskazując, że traktuje wystąpienie jako decyzję administracyjną). Zarzucił organowi naruszenie art. 282 § 2 Kodeksu pracy. Wobec powyższego wniósł o uchylenie kwestionowanego wystąpienia.
Pismem Zastępcy Inspektora Pracy z dnia [...] znak [...] udzielono Staroście odpowiedzi, wskazując w szczególności, że wystąpienie Inspektora Pracy, o którym mowa w art. 11 pkt 8 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy nie jest decyzją administracyjną w rozumieniu art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - kpa (Dz. U. z 2000r., nr 98, poz. 1071 ze zm.) i nie podlega egzekucji administracyjnej. W rezultacie w razie zakwestionowania wystąpienia, sprawa jest rozpatrywana w trybie skargi na czynności inspektora pracy, a organ II instancji PIP nie wydaje decyzji administracyjnej, lecz zajmuje jedynie swoje stanowisko w sprawie.
21.04.2008r. Starosta skierował do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na pismo Zastępcy Inspektora Pracy z dnia [...] znak: [...]. Wniósł o uznanie, że zaskarżone pismo oraz wystąpienie są w istocie decyzjami administracyjnymi i podlegają zaskarżeniu w trybie określonym w art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) jak też o uchylenie stanowiska w sprawie zawartych w wymienionych pismach oraz o umorzenie postępowania, powołując się w szczególności na naruszenie przez organ PIP art. 282 § 2 Kodeksu pracy.
W odpowiedzi na skargę Inspektor Pracy wniósł o odrzucenie skargi. W uzasadnieniu podniósł, że nie można wystąpienia inspektora pracy z dnia [...] oraz pisma Zastępcy Inspektora Pracy traktować jako decyzje. Wskazał, że art. 11 ustawy o PIP rozróżnia w ramach środków prawnych będących do dyspozycji organu w razie stwierdzenia w kontrolowanym zakładzie pracy naruszenia przepisów prawa pracy dwa rodzaje środków: nakazy i wystąpienia. Formę decyzji posiadają nakazy (są weryfikowane w administracyjnym toku instancji), natomiast wystąpienie nie ma charakteru władczego rozstrzygnięcia, wydawane jest w przypadkach gdy nie ma potrzeby wydawania nakazu, w konsekwencji nie podlega zaskarżeniu w trybie przepisów kpa. Ponadto art. 12 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy przewiduje stosowanie przepisów kpa w postępowaniu przez Inspektorem Pracy tylko w zakresie nieuregulowanym w tej ustawie bądź przepisach wydanych na jej podstawie albo w przepisach szczególnych. Ustawodawca przewidział zatem wyraźnie wystąpienie jako odrębny od decyzji środek działania pokontrolnego, możliwy do zastosowania wyłącznie przez organy PIP w prowadzonych przez nich postępowaniach. Zdaniem organu wystąpienie nie nosi cech również aktu lub czynności, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 ppsa, wobec czego nie mieści się w kategorii spraw, które należą do właściwości sądów administracyjnych. Wynika to z charakteru wystąpienia - nie rodzi ono wobec pracodawcy żadnych obowiązków i nie może być traktowane jako decyzja administracyjna. Ma ono jedynie charakter zalecenia czy też postulatu pod adresem pracodawcy, nie zaś aktu władczego.