Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wojciech Jakimowicz po rozpoznaniu w dniu 22 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku adwokata A. Ż. o przyznanie wynagrodzenia za udzieloną pomoc prawną z urzędu w sprawie ze skargi G. P. na uchwałę Rady Miasta z dnia 10 października 2012 r. nr [...] w przedmiocie przyjęcia polityki mieszkaniowej Gminy postanawia oddalić wniosek.
Ustanowiony dla skarżącego adwokat wyznaczony przez Okręgową Radę Adwokacką w osobie mecenasa A. Ż. w piśmie złożonym dnia 16.08.2012 r. wniósł "o uzupełnienie postanowienia tut. Sądu z dnia 10.VII.2013 r. przez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii Adwokackiej Adwokata A. Ż. kosztów nieopłaconej pomocy prawnej". Oświadczył, że od skarżącego nie otrzymał wynagrodzenia w całości ani w części.
W dniu 6 września 2013 r. adwokat A. Ż. złożył osobiście w WSA w Krakowie pismo kierowane do Naczelnego Sądu Administracyjnego zatytułowane: "Opinia w przedmiocie braku podstaw do sporządzenia Skargi Kasacyjnej" wnosząc o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu i oświadczając jednocześnie, że od skarżącego nie otrzymał wynagrodzenia w całości ani w części.
Postanowieniem z dnia 13 września 2013 r. referendarz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie oddalił powyższy wniosek.
Pełnomocnik złożył w ustawowym terminie sprzeciw od wyżej wskazanego postanowienia referendarza, w którym podał, że udzielił pomocy prawnej z urzędu. Musiał zapoznać się z aktami, skonsultować się z klientem kilkakrotnie. Podniósł, że gdyby skarżącemu nie była potrzebna pomoc prawna, to WSA w Krakowie nie ustanowiłby dla niego pełnomocnika z urzędu. Nadto oświadczył, że nie otrzymał od skarżącego wynagrodzenia za powyższe czynności.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) wyznaczony adwokat otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków. Zasady te precyzuje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2002 r. Nr. 163 poz. 1348 ze zm.) określając czynności, stawki minimalne i szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielnej przez adwokata ustanowionego z urzędu (§ 1 rozporządzenia).
W orzecznictwie sądów administracyjnych ukształtował się pogląd, zgodnie z którym pełnomocnik ustanowiony z urzędu otrzymuje wynagrodzenie za faktycznie udzieloną pomoc prawną, przy czym udzielenie pomocy prawnej przez pełnomocnika z urzędu powinno zmierzać bezpośrednio do poprawy lub ochrony sytuacji prawnej osoby, której pomoc jest udzielana (vide: postanowienia NSA z 15.04.2010 r. sygn. akt. II OZ 321/10 oraz z dnia 17.09.2012 r. sygn. akt. II FZ 727/12).
Przyznawanie wynagrodzenie pełnomocnikowi z urzędu obciąża Skarb Państwa, więc Sąd dysponując środkami publicznymi odpowiada za zasadność i legalność ich wydatkowania. Nadto wskazać należy, że art. 250 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie nakłada obowiązku uwzględnienia każdego wniosku pełnomocnika, a pomoc prawna świadczona w sposób sprzeczny z zasadami profesjonalizmu nie stanowi podstawy do przyznania wynagrodzenia (tak: postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 2010 r. sygn. akt. II FZ 143/10).