Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 29 października 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. W. - B. o zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi M. W. - B. na postanowienie Wojewody z dnia [...] nr [...] w przedmiocie przekazania pisma według właściwości postanawia: przyznać skarżącej prawo pomocy w zakresie częściowym i zwolnić ją z kosztów sądowych.
Skarżąca w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagała się zwolnienia od kosztów sądowych.
Objaśniając swoją sytuację rodzinną uwidoczniła brak osób z którymi pozostawałaby we wspólnym gospodarstwie domowym.
Określając swój majątek podała, że nie ma żadnych nieruchomości, zasobów pieniężnych ani przedmiotów wartościowych.
Stałe miesięczne dochody swego gospodarstwa domowego oszacowała na kwotę 719 otrzymywanej renty.
Uzasadniając swoje starania wyraziła swoje głębokie zaniepokojenie sygnalizowanymi okolicznościami.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Stosownie do art. 252 w związku z art. 246 §1 pkt. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej "ppsa", osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sadowych (art. 245 §3 ppsa) o ile - poza samym wnioskiem (art. 243 ppsa) - złoży również oświadczenie, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Oświadczenie to zgodnie z wolą ustawodawcy ma być "dokładne" (art. 252 ppsa) a owa dokładność stopniowana jest przekonaniem sądu i referendarza, że strona podnoszone przez siebie okoliczności "wykazała". Zgodnie natomiast z art. 255 ppsa jeżeli oświadczenie strony okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych względnie wzbudzi wątpliwości można zażądać od strony dodatkowych oświadczeń oraz przedłożenia dokumentów źródłowych.
Zestawienie tych przepisów pozwala dojrzeć przyjętą przez ustawodawcę konstrukcję prawną, która opiera się na założeniu, że jeżeli oświadczenie strony pozwala na zorientowanie się co do tego, czy stać ją będzie na uiszczenie wymaganych kosztów i oświadczenie to nie wzbudza jakichś istotnych wątpliwości względnie tyczą one nieistotnych składników stanu majątkowego strony lub jej sytuacji rodzinnej to tym samym nie ma obowiązku wzywania strony o składanie dodatkowych oświadczeń i przedkładanie dokumentów źródłowych. Konkludując należy stwierdzić, że jeżeli na podstawie przyjętego oświadczenia sąd (referendarz) dojdzie do przekonania, że ma do czynienia z osobą "biedną" w potocznym tego słowa znaczeniu lub jeśli stwierdzi, że wymagane koszty pozostają w takiej dysproporcji z deklarowanym przez nią stanem majątkowym, że strony najzwyczajniej albo nie będzie stać na pokrycie wymaganych opłat (art. 246 § pkt. 1 ppsa) albo odbędzie się to kosztem istotnego uszczuplenia jej majątku (art. 246 §1 pkt. 2 ppsa) (por. także orz. SN z 9 marca 1936 r., C III 869/35, Zb.Urz. 1936, poz. 465 także orz. SN z 3 listopada 1936 r., C II 1435/36, PPiA 1937, nr 2, s. 185) to może wydać rozstrzygniecie w przedmiocie prawa pomocy bez konieczności prowadzenia jakiegokolwiek dochodzenia, bo jak to wyjaśnił swego czasu Sąd Najwyższy dochodzenie takie sąd ma obowiązek zarządzić w wypadku, gdy ma wątpliwości, czy starający się o prawo ubogich pomimo przedstawionego zaświadczenia jest ubogim (orz. SN z 25 stycznia 1937 r., C II 2301/36, PPiA 37/2/104).
W realiach niniejszej sprawy skarżąca złożyła oświadczenie o jakim mowa w art. 252 ppsa. Jest ono wystarczające do oceny jej aktualnych możliwości płatniczych. Obrazuje, że skarżąca generalnie rzecz ujmując - jest osobą ubogą w potocznym tego słowa znaczeniu. Tak bowiem należy postrzegać osobę samotną, bez majątku, ze znikomym dochodem. Z zasad doświadczenia życiowego wynika, że środki jakimi dysponuje wystarczają co najwyżej na skromną egzystencję
Mając to na uwadze i przewidując wysokość kosztów sądowych można dojść do konkluzji, że choć obiektywnie są to kwoty niewielkie to jednak skarżąca nie będzie w stanie ich ponieść bez uszczerbku dla swojego utrzymania. Z tego względu należało udzielić jej pomocy o którym to prawie traktują przepisy oddziału 2 rozdziału III działu V ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Rozstrzygnięciu takiemu nie sprzeciwiało się uprzednie przekazanie wniosku do rozpatrzenia sądowi w trybie art. 247 ppsa. Skoro bowiem sędzia przewodnicząca zdecydowała przekazać na powrót wniosek strony do rozpatrzenia referendarzowi sytuacja taka siłą rzeczy oznacza ni mniej ni więcej jak tylko, że okoliczności związane z wniesieniem skargi nie są jednoznaczne i wymagają głębszej analizy prawniczej co siłą faktu pozbawia skargę cechy oczywistej bezzasadności.
Z przytocznych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 246 §1 pkt. 2 ppsa w związku z art. 245 §3 ppsa.