Z tych względów należało postanowić jak w punkcie pierwszym działając na zasadzie art. 161 §1 pkt. 3 ppsa w związku z art. 258 §1 i §2 pkt. 7 ppsa.
Równocześnie godzi się zauważyć, że bezprzedmiotowość wniosku o zwolnienie od kosztów pozostaje bez wpływu na drugie z żądań skarżącego a mianowicie ustanowienia adwokata. Zgodnie bowiem z aktualnymi poglądami doktryny sąd nie jest związany żądaniem strony zawartym we wniosku o przyznanie pomocy byleby tylko nie wyszedł ponad żądanie strony (por. komentarz J.P Tarno do art. 246 w : Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2004). Logiczną konsekwencją przedstawionego stanu rzecz jest więc, że w sytuacji gdy strona domaga się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym, sąd może przyznać jej to prawo w zakresie częściowym obejmującym tylko ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika (art. 245 §3 in fine ppsa). Oczywiście pod warunkiem, uprzedniego złożenia oświadczenia, którym strona wykaże, że nie jest wstanie ponieść opłat za jego czynności w postępowaniu przed sądami administracyjnymi bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 §1 pkt. 2 ppsa). Zwrócenia uwagi wymaga przy tym, że odmiennie aniżeli ma to miejsce w procesie cywilnym w przypadku osób fizycznych sądom administracyjnym odjęta została możliwość dokonania wyboru z uwagi na celowość takiego rozstrzygnięcia (por. art. 117 kpc). Przesłanką konieczną a zarazem wystarczającą jest tylko ustalenie, czy stronę stać czy też nie stać na poniesienie kosztów takiego pełnomocnika.
Odnosząc te uwagi do realiów niniejszej sprawy należy stwierdzić, że skarżący złożył oświadczenie o jakim mowa w art. 252 ppsa wskazując na swój stan rodzinny, posiadany majątek, aktualną wysokość i źródło dochodów. Oświadczenia te są generalnie wystarczające dla oceny aktualnych możliwości płatniczych strony. Potwierdzenie przedstawionej przez niego sytuacji bytowej można bowiem odnaleźć i w przedstawionych kopiach dokumentów źródłowych i w pomocniczych aktach administracyjnych. Sytuacja skarżącego jest nieszczególna jeśli się zważy na wysokość jego stałych miesięcznych dochodów, których poziom jest niższy od przeciętnych zarobków w gospodarce. Niewątpliwie potwierdzeniem niełatwej sytuacji materialnej skarżącego pozostaje i to, że jest on zmuszony permanentnie korzystać z pomocy społecznej. A choć w orzecznictwie podniesiono, że okoliczność ta sama w sobie nie jest rozstrzygająca to jednak nie można tracić z pola widzenia, że daje pewne wskazówkę co do oceny aktualnych możliwości płatniczych skarżącego. Biorąc pod uwagę stan zdrowia skarżącego trudno czynić mu zarzut, że nie stara się własnym przemysłem poprawić swej sytuacji. Obrazu tego nie zmienia w jakichś zasadniczy sposób także ujawniony przez skarżącego majątek w postaci mieszkania. Chociaż bowiem fakt jego posiadania sprzeciwia się postrzeganiu skarżącego jako osoby ubogiej w potocznym tego słowa znaczeniu to równocześnie nie wyklucza ex machina udzielenia mu "pomocy". O takim zaś prawie traktują przepisy Oddziału 2 Rozdziału 3 Działu V ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Nadto nie można przechodzić do porządku nad tym, że możliwość potencjalnych rozporządzeń tym składnikiem majątkowym jest ograniczona w przypadku skarżącego. Mieszkanie stanowi bowiem podstawę bytowania tego człowieka. Co za tym idzie jego sprzedaż czy obciążenie w celu zdobycia środków na opłacenie pełnomocnika z wyboru stanowiłoby w istocie pozbawienie skarżącego koniecznego utrzymania (por. orzecz. SN z 6.11. 1953 r., IC 1427/53 OSN 54/2/52).
Mając na to uwadze, biorąc pod uwagę ilość inicjowanych postępowań i przewidując minimalny koszt opłat za czynności adwokatów w postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało ustanowić dla skarżącego adwokata z urzędu, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka.
Z tych względów orzeczono jak w punkcie drugim na podstawie art. 246 §1 pkt. 2 ppsa w związku z art. 245 §3 ppsa.