Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. W. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego lub adwokata w sprawie ze skargi J. W. na decyzję Wojewody z dnia 27 maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania postanawia: oddalić wniosek.
Skarżący w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagał się zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego lub adwokata.
Objaśniając swoją sytuację uwidocznił brak osób pozostających z nim we wspólnym gospodarstwie, brak nieruchomości, zasobów pieniężnych, przedmiotów wartościowych i stałych dochodów.
Uzasadniając swoje starania poprzestał na lakonicznej wzmiance, że ponieważ jego sytuacja finansowa i materialna jest dramatyczna więc prosi o przyznanie osoby uprawnionej do wniesienia skargi.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Zacząć należy od tego, że swój obecny wniosek o przyznanie prawa pomocy skarżący składa po orzeczonym przez Naczelny Sąd Administracyjny oddaleniu (k. 71) jego zażalenia (k. 61) na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie o oddaleniu wniosku skarżącego o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata (k. 54) wydanym po wniesionym sprzeciwie (k. 44) od postanowienia referendarskiego z 23.12.2011 r. (k. 36).
Wskazując na powyższe podnieść należy, że zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego jakkolwiek przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej "ppsa" dopuszczają możliwość wielokrotnego składania wniosku o przyznanie prawa pomocy tak przez osoby fizyczne jaki i osoby prawne to jednak odmienna ocena sytuacji materialnej wnioskodawcy przy rozpatrywaniu kolejnego wniosku możliwa jest wyłącznie po zmianie istotnych okoliczności mających wpływ na tę ocenę (sygn. akt. I OZ 416/05). Równocześnie przypomnieć trzeba, że stosownie do art. 252 ppsa w związku z art. 246 §1 pkt. 1 osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym o ile - poza wnioskiem (art. 243 ppsa) - złoży oświadczenie którym wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Oświadczenie strony zgodnie z wolą ustawodawcy ma być "dokładne" a owa "dokładność" stopniowana jest przeświadczeniem sądu, że strona okoliczności te wykazała, czyli przedstawiła je w sposób przekonywujący.
W realiach niniejszej sprawy skarżący przeszedł nad sygnalizowanymi wyżej kwestiami najzupełniej do porządku, bo w swym obecnym wniosku nie powołał żadnych nowych okoliczności w stosunku do tych, które ujawniał w poprzednim wniosku (vide: k. 26-27) oraz jakie zechciał był przedstawić (vide: k. 33) na wezwanie w toczącym się uprzednio postępowaniu o przyznanie prawa pomocy (vide: k. 31).
Skoro zaś w realiach niniejszej sprawy skarżący nie podjął nawet próby dokładniejszego wyjaśnienia swojej sytuacji, to przyznanie w takich warunkach skarżącemu prawa pomocy nie znajduje dla siebie wystarczających podstaw. Sprzeciwia się bowiem temu zarówno reguła prawa ustanowiona w przepisie art. 246 §1 ppsa jak i aktualne poglądy doktryny zgodnie z którymi jest to instytucja o charakterze wyjątkowym. Postulatom tym wtóruje zresztą praktyka orzecznicza sądów administracyjnych zgodnie z którą, udzielenie prawa pomocy jest formą dofinansowania strony z budżetu państwa i powinno mieć miejsce tylko w sytuacjach, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście, obiektywnie niemożliwe (por. postan. NSA z 27 maja 2008 r. I FZ 160/08). W ślad za Naczelnym Sądem Administracyjnym powtórzyć tez trzeba, że ponieważ prawo do sądu nie ma charakteru absolutnego i może być przedmiotem uzasadnionych prawnie ograniczeń (postan. NSA z 15 marca 2006 r. II OZ 258/06), to sprawą zainteresowanego jest wykazanie zasadności złożonego wniosku w świetle ustawowych przesłanek przyznania prawa pomocy (por. postan. NSA z 31 marca 2005 r. I FZ 63/05).
Z przytoczonych względów orzeczono więc jak w sentencji na podstawie art. 243 §1 oraz art. 252 w związku z art. 246 §1 pkt. 2 i art. 245 §1 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).