Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J K o sprostowanie uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 lipca 2016 r. sygn. akt III SA/Łd 368/16 w sprawie ze skargi J K na decyzję Wojewody[...] z dnia[...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wymeldowania postanawia: odmówić sprostowania uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 lipca 2016 r. sygn. akt III SA/Łd 368/16.
Wyrokiem z dnia 27 lipca 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił zaskarżoną decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] r. o odmowie wymeldowania W K z pobytu stałego w miejscowości C [...], gm. [...].
W dniu 14 stycznia 2017 r. skarżąca J K wniosła o sprostowanie uzasadnienia powyższego wyroku w zakresie dotyczącym daty niezamieszkiwania W K w C [...] od 19 marca 2014 r.
W uzasadnieniu wniosku skarżąca wskazała, że w uzasadnieniu wyroku sąd wskazał błędną datę niezamieszkiwania W K pod adresem C [...] od dnia 19 września 2014 r. Natomiast skarżąca we wszystkich pismach wskazywała datę 19 marca 2014 r. Ponadto sąd powołuje się na jej zeznania i mylnie wskazuje datę 19 września 2014 r. Prawidłową datą jest 19 marca 2014 r.
Zarządzeniem z dnia 19 stycznia 2017 r. Przewodniczący Wydziału III Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, z uwagi na delegację sędziego sprawozdawcy do NSA, wniosek o sprostowanie uzasadnienia wyroku skierował do rozpoznania sędziemu WSA Małgorzacie Łuczyńskiej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 156 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki, a o sprostowaniu może postanowić na posiedzeniu niejawnym. Sprostowanie może nastąpić również na żądanie strony (art. 159 p.p.s.a.).
Analiza powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że sprostowanie orzeczenia sądowego jest konstrukcją procesową, która ma na celu naprawienie jego wadliwości poprzez nadanie mu takiego brzmienia, jakie sąd zamierzał, ale która jednocześnie nie może prowadzić do zmiany lub uchylenia tego orzeczenia. Przedmiotem sprostowania mogą być wyłącznie ujawnione w orzeczeniu niedokładności, błędy pisarskie lub rachunkowe albo inne oczywiste pomyłki, przy czym chodzi jedynie o omyłki sądu, a nie o omyłki popełnione przez strony postępowania. Niedokładność lub omyłka może dotyczyć np. oznaczenia stron czy innych uczestników postępowania, oznaczenia daty, sygnatury, znaku zaskarżonego aktu lub czynności oraz nazwy organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność. Błąd pisarski może polegać np. na przekręceniu jakiejś nazwy lub wyrazu, mylnej jego pisowni, opuszczeniu, niewłaściwym użyciu czy wreszcie błędzie gramatycznym. Błąd rachunkowy polega na niewłaściwym przeprowadzeniu przez sąd działań arytmetycznych. Oczywista omyłka wyraża się w tym, że jest ona natychmiast rozpoznawalna i wynika jednoznacznie z treści orzeczenia (zob. T. Woś, H. Knysiak - Molczyk, M. Romańska: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2005, s. 486 i n. oraz podana tam literatura i orzecznictwo czy W. Chróścielewski, J.P.Tarno: Postępowanie administracyjne i postępowanie przed sadami administracyjnymi, Warszawa 2004, s. 488). Niedopuszczalność sprostowania prowadząca do zmiany rozstrzygnięcia nie budzi wątpliwości w orzecznictwie sądowym (por. np. postanowienia NSA z 23 września 2010 r. I OZ 526/10 i I OZ 527/10). Nie może być zmienione w drodze sprostowania orzeczenie co do istoty sprawy. Niedopuszczalność sprostowania prowadząca do zmiany rozstrzygnięcia odnosi się do zmiany zarówno pod względem podmiotowym, jak i przedmiotowym (por. postanowienie SN z 3 marca 1976 r. II CZ 11/76; uchwałę SN z 26 kwietnia 1995 r. III CZP 43/95, OSNC 1995, nr 9, poz. 122; postanowienie SN z 7 lipca 1999 r. III RN 24/99, OSNP 2000, nr 12, poz. 456). Nie ma charakteru oczywistego omyłka, której stwierdzenie wymaga głębszej analizy akt postępowania. Nie podlega sprostowaniu mylne ustalenie faktu, chociażby zostało ono spowodowane przeoczeniem (por. np. postanowienia NSA: z 22 września 2009 r. I OZ 881/09; z 12 października 1998 r. II SA/Wr 1082/98; z 3 września 2010 r. I OZ 526/10; z 1 lutego 2011 r. I OZ 60/11).
W niniejszej sprawie skarżąca domaga się sprostowania, które w istocie dotyczy przedstawionego przez sąd stanu faktycznego sprawy, przyjętego przez organ administracji za podstawę zaskarżonej decyzji, a więc sprostowania w zakresie ustaleń faktycznych. Żądanie skarżącej nie dotyczy więc sprostowania niedokładności, błędu lub innej oczywistej omyłki w rozumieniu art. 156 § 1 p.p.s.a. Sprostowanie uzasadnienia wyroku zgodnie z wnioskiem skarżącej jest więc niedopuszczalne. Okoliczność, że skarżąca powołuje się na dokumenty mające potwierdzać zasadność żądania, jest bez znaczenia dla oceny możliwości dokonania sprostowania zgodnie z wnioskiem.
Dodać należy, że z uzasadnienia wyroku z dnia 27 lipca 2016 r. wynika, że jedną z przyczyn uchylenia decyzji organów administracji obu instancji był brak konsekwencji organu w zakresie daty opuszczenia lokalu przez uczestnika postępowania. Polemika z merytorycznym stanowiskiem sądu jest natomiast możliwa wyłącznie przy pomocy przysługujących stronie środków zaskarżenia.
Z tych względów na mocy art. 156 § 1 i 2 p.p.s.a. sąd orzekł, jak w postanowieniu.
k.p.