Wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Miasta B. Nr [...] w przedmiocie rozpatrzenia skargi dotyczącej obowiązku zapewnienia przez gminę transportu dziecka do szkoły
Sentencja

Referendarz Sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi, w Wydziale III - Robert Adamczewski po rozpoznaniu w dniu 5 października 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku adwokat B. M. o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej w sprawie ze skargi I. B. na uchwałę Rady Miasta B. Nr [...] w przedmiocie rozpatrzenia skargi dotyczącej obowiązku zapewnienia przez gminę transportu dziecka do szkoły postanawia oddalić wniosek R.A.

Uzasadnienie strona 1/2

III SA/Łd 397/10

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 2 września 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odrzucił skargę I. B. na uchwałę Rady Gminy B. z dnia [...] (Nr [...]) w przedmiocie rozpatrzenia skargi dotyczącej obowiązku zapewnienia przez gminę transportu dziecka do szkoły.

Uprzednio, w dniu 13 lipca 2010 r. skarżąca I. B. złożyła wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata, załączając wypełniony formularz wniosku o przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej na druku "PPF". Postanowieniem z dnia 4 sierpnia 2010 r. przyznano skarżącej prawo pomocy w zakresie całkowitym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.

Okręgowa Rada Adwokacka delegowała do reprezentowania w niniejszej sprawie I. B. adwokat B. M. (pismo Rady z dnia 12 sierpnia 2010 r.).

W dniu 3 marca 2010 r. adwokat B. M. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi pismo zawierające opinię o braku podstaw do wniesienia środka zaskarżenia w niniejszej sprawie. W piśmie tym pełnomocnik wniosła jednocześnie o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie skarżącej z urzędu.

Referendarz Sądowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) [dalej ustawa - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi] wyznaczony adwokat, radca prawny (...) otrzymuje wynagrodzenie według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych (...) w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków. Stawki wynagrodzenia i zasady ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej adwokata określa rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

Stosownie do treści § 20 cytowanego rozporządzenia wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej powinien zawierać oświadczenie, że opłaty nie zostały zapłacone w całości lub w części. Oświadczenie, że opłaty z tytułu udzielenia pomocy prawnej nie zostały wypłacone w całości lub w części, jest nieodzownym elementem uzasadnienia wniosku o przyznanie kosztów, stanowiącym przesłankę do przyjęcia, że praca pełnomocnika nie została wynagrodzona.

Jednocześnie zauważyć należy, iż niezłożenie przez pełnomocnika wskazanego oświadczenia nie stanowi braku formalnego pisma, lecz brak w zakresie uzasadnienia wniosku, który nie podlega uzupełnieniu na wezwanie przewodniczącego. Przedmiotowe oświadczenie nie stanowi bowiem żadnego z elementów jaki jest wymagany dla pisma w postępowaniu sądowym, nie może więc być brakiem formalnym pisma, uniemożliwiającym nadanie pismu biegu i podlegającym uzupełnieniu w trybie art. 49 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Stanowisko takie zajął również Naczelny Sąd Administracyjny wskazując, iż brak oświadczenia o jakim mowa § 20 ww. rozporządzenia wywołuje skutki materialnoprawne, polegające na utracie prawa do wynagrodzenia i nie stosuje się do niego trybu uzupełniania jego braków, opisanego w art. 49 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (por. wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2006 r. sygn. akt II FSK 862/05). Pogląd ten został zaakceptowany również w postanowieniu NSA z 30 czerwca 2009 r., sygn. akt II GZ 133/09.

Strona 1/2