Dnia 16 lipca 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Furmanek po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2013 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku K. Ż. o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia w sprawie ze skargi K. Ż. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie uchylenia postanowienia organu I instancji o zawieszeniu postępowania p o s t a n a w i a : odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
W dniu 10 czerwca 2013 roku K. Ż. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] roku, nr [...] w przedmiocie uchylenia postanowienia organu I instancji o zawieszeniu postępowania. W skardze skarżąca zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270)- dalej p.p.s.a., wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. W myśl natomiast art. 61 § 3 p.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Przesłanki powyżej wskazane nie zachodzą w sprawie niniejszej przede wszystkim z uwagi na charakter zaskarżonego postanowienia. W orzecznictwie i doktrynie nie budzi wątpliwości, iż przedmiotem udzielenia ochrony tymczasowej, o której mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., mogą być jedynie takie akty i czynności, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania. Przez pojęcie wykonania aktu administracyjnego należy natomiast rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub doprowadzenie w trybie egzekucji do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w danym akcie (por. J. Tarno: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2004, s. 122; postanowienie NSA z dnia 31 stycznia 2006 r., sygn. akt II FZ 882/05, niepubl.). Problem wykonania aktu administracyjnego dotyczy aktów zobowiązujących, ustalających dla ich adresatów nakazy powinnego zachowania lub zakazy określonego zachowania, aktów, na podstawie których określony podmiot uzyskuje równocześnie uprawnienie i mocą którego zostają na niego nałożone obowiązki, oraz aktów, na podstawie których jeden podmiot jest do czegoś zobowiązany, a drugi wyłącznie uprawniony (por. T. Woś (red.): Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2005, s. 296; postanowienie NSA z dnia 14 września 2005 r., sygn. akt II FZ 580/05, niepubl.; postanowienie NSA z dnia 17 lipca 2006 r., sygn. akt I FZ 281/06, OSP 2007, Nr 6, poz. 76).
Do wykonania nie kwalifikują się więc wszelkie odmowne akty administracyjne (vide: T. Woś (red.): Komentarz do ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, LexisNexis, Warszawa 2008, s. 338). Wstrzymanie wykonania dotyczy sytuacji, gdy zaskarżony akt lub czynność wywołuje skutki materialnoprawne. Nie można mówić o wykonywaniu decyzji odmownej, ponieważ nie ma ona przedmiotu wykonania (węzła praw i obowiązków), który mógłby podlegać wykonaniu. W literaturze zwraca się uwagę na fakt, iż nie kwalifikuje się do wykonania większość orzeczeń rozstrzygających określone kwestie proceduralne w toku postępowania administracyjnego, a więc nie przyznające uprawnień i nie nakładające obowiązków, które wymagałyby wykonania.
W rozpoznawanej sprawie żądaniem wstrzymania wykonania zostało objęte postanowienie uchylające postanowienie organu I instancji o zawieszeniu postępowania. Zaskarżone postanowienie nie nakłada na stronę skarżącą żadnych obowiązków podlegających wykonaniu w sposób dobrowolny, czy też przymusowy, nie wykreowało również nowej sytuacji skarżącej w sferze jej obowiązków.
W świetle powyższego stwierdzić należy, iż zaskarżone w niniejszej sprawie postanowienie nie rodzi po stronie jego adresata żadnych uprawnień, ani obowiązków. Zatem w okolicznościach tej sprawy nie zachodzi również niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków, a tym samym brak jest podstaw do zastosowania instytucji ochrony tymczasowej określonej w art. 61 § 3 p.p.s.a.
W tej sytuacji wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji należało uznać za niezasadny i na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., Sąd orzekł jak postanowieniu.
e.o.