Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Robert Hałabis po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi I. B. na decyzję Wojewody z dnia [...] stycznia 2020 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego - w zakresie wniosku I. B. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji p o s t a n a w i a: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Skarżący I. B. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na decyzję Wojewody nr [...] z dnia [...] stycznia 2020 r. w przedmiocie wymeldowania go z pobytu stałego.
W skardze zawarto również wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Wniosek ten w ogóle nie został uzasadniony.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Zgodnie z przepisem art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm. - dalej jako "p.p.s.a."), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednocześnie według art. 61 § 3 p.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi, jeśli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności.
Wymaga przede wszystkim zwrócenia uwagi, że w postępowaniu o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu ciężar wykazania spełnienia przesłanek warunkujących wstrzymanie spoczywa na wnioskodawcy. Twierdzenia strony powinny jasno wskazywać, na czym konkretnie polega niebezpieczeństwo powstania kwalifikowanych skutków, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., a w pewnych sytuacjach także znajdować potwierdzenie w dokumentach źródłowych dotyczących sytuacji finansowej i majątkowej strony (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FZ 304/12).
W niniejszej sprawie skarżący działający za pomocą profesjonalnego pełnomocnika w ogóle nie uzasadnił w jakikolwiek sposób zgłoszonego wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W takiej sytuacji Sąd nie może przeprowadzić z urzędu postępowania wyjaśniającego w poszukiwaniu przyczyn ubiegania się przez stronę o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, ani tym bardziej w oparciu o treść uzasadnienia skargi domniemywać okoliczności, które przemawiałyby za pozytywnym rozpatrzeniem tego rodzaju wniosku.
Ubocznie zauważyć wypada, że celem decyzji administracyjnej o wymeldowaniu jest doprowadzenie do zgodności faktycznego miejsca pobytu określonej osoby z miejscem formalnej rejestracji tego stanu. Ma więc ona charakter ewidencyjny i służy jedynie aktualizacji oraz doprowadzeniu do zgodności pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem zameldowania. Decyzja taka nie powoduje ani powstania, ani też utraty jakichkolwiek praw, a tym samym nie może - co do zasady - spowodować negatywnych skutków uzasadniających wstrzymanie jej wykonania. Nie powoduje również, że skarżący nie może przebywać w lokalu, z którego został wymeldowany. Potwierdza jedynie, że stałe miejsce pobytu osoby, niezależnie od przyczyn zmiany tego miejsca, jest inne niż dotychczas. Zgodnie z art. 28 ust. 4 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (Dz. U. z 2019 r. poz. 1397), zameldowanie na pobyt stały lub czasowy służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu osoby w miejscu, w którym się zameldowała. W uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2002 r. (sygn. akt K 20/01, OTK-A 2002/3/34) podkreślono, że zameldowanie jest jedynie formą realizacji obowiązku meldunkowego przez zgłoszenie wymaganych danych właściwemu organowi. Oznacza to, że organ meldunkowy nie rejestruje uprawnień do lokalu osób występujących o zameldowanie, lecz gromadzi informacje w zakresie danych o miejscu pobytu, tak więc bada również wymeldowanie, które jest wyłącznie aktem rejestracji okoliczności ustania pobytu osoby w dotychczasowym miejscu (por. postanowienie NSA z dnia 24 maja 2017 r., sygn. akt II OSK 1115/17).
Z przytoczonych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie obowiązany był odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu, o czym - na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. w związku z art. 61 § 5 p.p.s.a - orzekł w postanowieniu.