Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak po rozpoznaniu w dniu 25 września 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. B. na zarządzenie zastępcze Wojewody z dnia [...] marca 2013 r., znak [...], w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego - w zakresie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego zarządzenia zastępczego postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego zarządzenia zastępczego.
Postanowieniem z dnia 13 sierpnia 2013 r. Wojewódzki Sad Administracyjny w Lublinie odrzucił skargę A. B. na zarządzenie zastępcze Wojewody z dnia [...] marca 2013 r., znak [...], w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego. Powodem odrzucenia skargi było nieusunięcie w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi.
Pismami z dnia 11 września 2013 r. skarżący wniósł o przywrócenie terminu do usunięcia braków formalnych skargi a także o wstrzymanie wykonania w całości zaskarżonego zarządzenia zastępczego z uwagi na niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Skarżący nie uzasadnił swego wniosku o wstrzymanie wykonania aktu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270; dalej p.p.s.a.), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Po przekazaniu sądowi skargi, Sąd na wniosek skarżącego może wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (art. 61 § 3 p.p.s.a.). Ponadto zgodnie z § 6 cytowanego przepisu wstrzymanie wykonania aktu lub czynności upada w razie wydania przez sąd orzeczenia kończącego postępowanie w pierwszej instancji.
Uwzględnienie wniosku skarżącego o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest niemożliwe z dwóch przyczyn. Po pierwsze - w sprawie zapadło już orzeczenie kończące postępowanie w pierwszej instancji. Wstrzymywanie wykonania aktu w tej sytuacji pozostawałoby w sprzeczności z treścią art. 61 § 6 p.p.s,a, W sytuacji, gdy sąd I instancji odrzucił skargę, udzielenie ochrony tymczasowej jest możliwe po ewentualnym wniesieniu skargi kasacyjnej, jednak kompetencje w tym zakresie ma już Naczelny Sąd Administracyjny.
Po drugie - skarżący w żaden sposób nie uzasadnił, że w jego przypadku zachodzą ustawowe przesłanki wstrzymania wykonania aktu, ograniczając się jedynie do powołania jednej z przesłanek ustawowych, bez jej odniesienia do badanej sprawy.
W orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Ciężar wykazania, iż okoliczności te istotnie zaistniały spoczywa na osobie wnioskującej o ochronę tymczasową. Inaczej rzecz ujmując, wnioskodawca powinien wykazać, że w sytuacji faktycznej, w jakiej się znajduje, wykonanie decyzji powodować będzie znaczną szkodę bądź trudne do odwrócenia skutki (por. m.in. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 lipca 2004 r., FZ 104/04; z 28 kwietnia 2005r., II OZ 184/05; z 13 grudnia 2004 r., FZ 496/2004; z dnia 27 stycznia 2005 r., FZ 569/2004; z dnia 7 kwietnia 2005 r., II OZ 201/2005; z dnia 21 grudnia 2006 r., I FZ 525/2006; orzeczenia dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie: orzeczenia.nsa.gov.pl).
Samo przytoczenie jednej z przesłanek w jej ustawowym brzmieniu wymogów powyższych nie spełnia.
W tej sytuacji należy uznać, że w badanej sprawie nie zostały spełnione ustawowo określone przesłanki wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu.
Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. przepisu orzeczono jak w sentencji postanowienia.