Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zalewski (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Jacek Czaja, Sędzia WSA Grzegorz Wałejko, Protokolant Referent Bartłomiej Maciak, po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2013 r. na rozprawie sprawy ze skargi L. L. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na postanowienie Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] lipca 2013 r. Nr [...] w przedmiocie opłaty za przechowywanie towaru w depozycie celnym postanawia: odrzucić skargę.
Pismem z dnia [...] sierpnia 2013 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) skarżąca spółka wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na postanowienie Dyrektora Izby Celnej w b. P. z dnia [...] lipca 2013 r., nr [...] utrzymujące w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Celnego w Z. z dnia [...] kwietnia 2013 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia i poboru opłaty za przechowywanie towaru w depozycie celnym. Ustalając podmioty zobowiązane do uiszczenia przedmiotowej opłaty wskazano na J.-T. A.Z. B. spółka jawna w Ł. oraz L. L. spółka z o.o. w P.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu z niżej przytoczonych powodów.
Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba, że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 p.p.s.a.). Jeżeli przepisy takich środków nie przewidują, wniesienie skargi jest dopuszczalne dopiero po wezwaniu organu na piśmie do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 i § 4 p.p.s.a.).
Z powyższego wynika, że skargę do sądu administracyjnego, można wnieść na akt administracyjny ostateczny, który został wydany w wyniku rozpoznania wniesionego przez stronę przysługującego jej środka zaskarżenia (w niniejszej sprawie zażalenia). Zatem sąd może rozpoznać merytorycznie skargę, która została wniesiona od decyzji /postanowienia/ po wyczerpaniu dwuinstancyjnego postępowania administracyjnego. Skarga złożona do sądu administracyjnego bez wyczerpania dwuetapowego toku instancji jest niedopuszczalna, niezależnie od tego czy strona wniosła, czy też nie, przysługujące jej w postępowaniu administracyjnym środki zaskarżenia.
Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, że obie spółki zobowiązane do uiszczenia opłaty za przechowywanie towaru w depozycie celnym , tj. J.-T. A. Z. B. spółka jawna w P. oraz L. L. spółka z o.o. w Ł. wniosły zażalenia na postanowienie Naczelnika Urzędu Celnego w Z. z dnia [...] kwietnia 2013 r., nr [...]. Zażalenie wniesione przez J.-T. A. Z. B. spółkę jawną w P. zostało uznane za wniesione w terminie, w związku z czym w stosunku do tej spółki postanowienie Dyrektora Izby Celnej w B. P. z dnia [...] lipca 2013 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia i poboru opłaty za przechowywanie towaru w depozycie celnym stało się ostateczne. Natomiast w odniesieniu do L. L. spółki z o.o. w P., Dyrektor Izby Celnej w B. P. postanowieniem z dnia [...] czerwca 2013 r., nr [...], stwierdził, że zażalenie skarżącej spółki zostało wniesione z uchybieniem terminu, a kolejnym postanowieniem z tego samego dnia odmówił przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia. Na powyższe postanowienia skarżąca spółka pismami z dnia [...] lipca 2013 r. wniosła skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie. Wyrokami z dnia [...] listopada 2013 r. wydanymi w sprawach [...] i [...] oba zaskarżone postanowienia zostały uchylone i nie są prawomocne.
W świetle powyższych okoliczności uznać należy, że postanowienie Dyrektora Izby Celnej w B. P. z dnia [...] lipca 2013 r., nr [...] utrzymujące w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Celnego w Z. z dnia [...] kwietnia 2013 r., nr [...] w przedmiocie poboru i ustalenia opłaty za przechowywanie towaru w depozycie celnym, nie stało się w stosunku do skarżącej spółki ostateczne. Składając skargę na postanowienie Dyrektora Izby Celnej w B. P. z dnia [...] lipca 2013 r., nr [...] skarżąca spółka nie wyczerpała zatem toku instancji przed organem właściwym w sprawie. Dopiero gdy w stosunku do skarżącej spółki Dyrektor Izby Celnej w B. P. wyda postanowienie ostateczne co do ustalenia i poboru opłaty za przechowywanie towaru w depozycie celnym, będzie ona miała możliwość wniesienia skargi na ten akt do sądu administracyjnego.
Zgodnie z art. 58 ( 1 pkt 6 p.p.s.a., sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne. Do tych sytuacji należy zaliczyć m.in. niewypełnienie przez stronę warunku określonego w art. 52 § 1 p.p.s.a., co skutkuje obligatoryjnym odrzuceniem skargi.
Mając powyższe na uwadze, sąd na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 p.p.s.a., orzekł jak na wstępie.