W ocenie Sądu, wyjaśnienie przez Trybunał Konstytucyjny powyższej wątpliwości będzie mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, mimo że podstawą rozstrzygnięcia w zaskarżonej w tej sprawie decyzji nie były przepisy ustawy o grach hazardowych wymienione w pytaniu prawnym. O znaczeniu dla badanej sprawy odpowiedzi na pytanie prawne w sprawie sygn. akt II GSK 686/13, a w rezultacie o prejudycjalności w szerokim rozumieniu rozstrzygnięcia sprawy przez Trybunał Konstytucyjny dla niniejszej sprawy, decydują wzorce kontroli zgodności przepisów ustawy z Konstytucją, jakie zaproponował Naczelny Sąd Administracyjny, przedstawiając pytanie prawne. Zdaniem Sądu przedstawiony przez Naczelny Sąd Administracyjny pogląd co do znaczenia braku notyfikacji przepisów technicznych ze względu na treść art. 91 ust. 3 Konstytucji, a także zaproponowane wzorce kontroli zgodności z Konstytucją RP nienotyfikowanych przepisów technicznych, sprawiają, że pytanie prawne Naczelnego Sądu Administracyjnego ma o wiele szersze znaczenie, niż tylko ograniczone do zgodności z Konstytucją przepisów art. 14 ust. 1 i art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych. W istocie bowiem jest to pytanie o zgodność z art. 2 i 7 oraz z art. 20 i 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP każdego z nienotyfikowanych przepisów ustawy o grach hazardowych, który zostanie zakwalifikowany jako przepis techniczny w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE. Przypomnieć należy w tym miejscu, że wyrokiem z dnia 23 lipca 2013 r., sygn. akt P 4/11 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż art. 135 ust. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. nr 201 poz. 1540 z późn. zm.), jest zgodny z art. 2 Konstytucji RP. Jednakże przedstawione przez Naczelny Sąd Administracyjny pytanie prawne w sprawie II GSK 686/13 dotyczy zgodności art. 14 ust. 1 i art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych nie tylko z art. 2 Konstytucji RP, ale także zgodności tych przepisów z art. 7 i art. 20 i 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Zakres przedstawionego pytania jest zatem szerszy od pytania, które stanowiło przedmiot wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie P 4/11. Z uzasadnienia postanowienia NSA w sprawie II GSK 686/13 wynika bowiem, że Sąd ten uznał, iż z powodu nienotyfikowania Komisji Europejskiej przepisów art. 14 ust. 1 i art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych, przepisy te naruszają zasady rzetelnej procedury ustawodawczej oraz legalizmu, a przez to są niezgodne z art. 2 i 7 Konstytucji RP. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego organy władzy sądowniczej powinny - w ramach przyznanych im kompetencji - uczynić wszystko w celu wyeliminowania istniejącego naruszenia prawa europejskiego, zwłaszcza wobec stwierdzenia tego wyrokiem TSUE. Skierowane do TK pytanie dotyczy również kwestii naruszenia wolności działalności gospodarczej, czyli zgodności przepisów art. 14 ust. 1 i art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy, które niewątpliwie ograniczają wolność tej działalności, z art. 20 i 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP.
Przyznać należy, że w dacie wydawania niniejszego postanowienia (tj. w dniu 6 maja 2015 r.) został już ogłoszony, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 marca 2015 r., sygn. akt P 4/14, w rozumieniu art. 190 ust. 3 Konstytucji RP. Ogłoszenie powyższego wyroku nastąpiło bowiem w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 17 marca 2015 r., pod poz. 369.
Mimo że orzeczenie to weszło w życie, w którym Trybunał uznał art. 14 ust. 1 i art. 89 ust. 1 i 2 ustawy o grach hazardowych za zgodne z: a) art. 2 i art. 7 w zw. z art. 9 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz b) z art. 20 i art. 22 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji, to wskutek nie sporządzenia jeszcze uzasadnienia tego orzeczenia nieznana jest argumentacja, która doprowadziła Trybunał do wydania orzeczenia o zgodności wskazanych w pytaniu prawnym przepisów ustawy o grach hazardowych z określonymi przepisami Konstytucji, co nie pozwala jeszcze na podjęcie przez Sąd rozstrzygnięcia w tej sprawie zważywszy na podkreślane wyżej aspekty wzorców konstytucyjnych kontroli zgodności ustaw z ustawą zasadniczą.
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, na mocy art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn., Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzekł jak w sentencji postanowienia.