Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA - Bogumiła Kalinowska, , , po rozpoznaniu w dniu 31 października 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku D W o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata na skutek sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego z dnia 23 września 2008 r. sygn. akt III SA/Wr 330/04 w sprawie ze skargi wnioskodawczyni na uchwałę R M w T postanawia: przyznać skarżącej prawo pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.
Postanowieniem z dnia [...] r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odmówił skarżącej przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
W dniu [...] r. skarżąca ponownie złożyła na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata. W uzasadnieniu wniosku skarżąca oświadczyła, iż łączny dochód jej oraz jej męża wynosi [...] zł. i "całą emeryturę wydaje na korespondencję z Sądem w[...] procesach, a z męża emerytury opłaca niektóre sprawy i brakuje im na chleb".
Nadto w piśmie złożonym w dniu 19 sierpnia 2008 r. skarżąca oświadczyła, że nie korzysta z pomocy finansowej ani opieki społecznej, nie posiada zdolności kredytowej, a dotychczasowe opłaty uiszcza za pożyczone pieniądze. Dodała również, iż na energię elektryczną wydaje [...] zł., a leki kupuje w przypadkach zagrożenia życia.
Postanowieniem z dnia [...] r. referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu odmówił skarżącej przyznania prawa pomocy. W pisemnych motywach orzeczenia podkreślone zostało, iż przesłanką do uwzględnienia kolejnego wniosku skarżącej o przyznanie prawa pomocy może być tylko stwierdzenie, iż od chwili wydania poprzedniego orzeczenia w tym przedmiocie sytuacja materialne uległa zmianie - na niekorzyść skarżącej. W sytuacji zaś skarżącej warunek taki - w ocenie referendarza sądowego - nie został spełniony.
Pismem z dnia 12 października 2008 r. skarżąca wniosła sprzeciw na w/w postanowienie referendarza, wnosząc o jego uchylenie, gdyż w jej ocenie jest ono niesprawiedliwe.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.Nr 153 poz. 1270 ze zm.),
Sygn. akt III SA/Wr 330/04 zwanej dalej p.p.s.a.) w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, postanowienie przeciwko któremu został wniesiony traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez Sąd. Takie rozwiązanie normatywne oznacza, że sprawę o przyznanie prawa pomocy uznaje się za nierozstrzygniętą i jest ona ponownie rozpoznawana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, jako sąd pierwszej instancji.
Stosowanie do treści art. 245 § 1 p.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym.
Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego, a przyznanie takiego prawa osobie fizycznej następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 245 § 2 oraz art. 256 § 1 pkt 1 p.p.s.a.).
Natomiast prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od tych wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego, a przyznanie tego prawa osobie fizycznej jest uzależnione od wykazania, iż nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku koniecznego utrzymania dla siebie i rodziny (art. 245 § 3 oraz art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.). W świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, ukształtowanego na podstawie analogicznych unormowań art. 113 kodeksu postępowania cywilnego sformułowanie zaś, iż "osoba fizyczna (...) nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego siebie i rodziny" oznacza, że ubiegający się o zwolnienie powinien wykazać, że nie jest w stanie poczynić oszczędności we własnych wydatkach, do granic zabezpieczenia koniecznych kosztów utrzymania siebie i rodziny (por. postanowienie SN z dnia 24 września 1984 r., sygn. akt II CZ 104/84).