Wiesław Jakubiec - referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu po rozpoznaniu w dniu 23 września 2008 r. na posiedzeniu niejawnym kolejnego wniosku D. W. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w T. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie uznania za bezzasadną skargi na bezczynność Burmistrza Gminy T. postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy. 1
Postanowieniem z dnia 22 lipca 2004 r. Sąd odmówił skarżącej przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
W dniu 19 sierpnia 2008 r. skarżąca ponownie złożyła na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia z kosztów sądowych i ustanowienie adwokata. W uzasadnieniu wniosku skarżąca oświadczyła, iż łączny dochód jej oraz jej męża wynosi 2.195 zł i "całą emeryturę wydaje na korespondencję z Sądem w 200 procesach, a z męża emerytury opłacają niektóre sprawy i brakuje im na chleb."
W piśmie złożonym w dniu 19 sierpnia 2008 r. skarżąca oświadczyła, iż nie korzysta z pomocy finansowej ani opieki społecznej ani osób trzecich, nie posiada zdolności kredytowej, a dotychczasowe opłaty uiszcza za pożyczone pieniądze. Dodała, iż na energię elektryczną wydatkuje 100-200 zł, a leki kupują w przypadkach zagrożenia życia.
Prawo pomocy w zakresie całkowitym może być przyznane, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym - zwanej dalej u.p.s.a. (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.)).
Na wstępie wskazać należy, iż przesłanką do uwzględnienia kolejnego wniosku strony o przyznanie prawa pomocy może być tylko stwierdzenie, iż od chwili wydania poprzedniego orzeczenia w tym przedmiocie uległa zmianie (na niekorzyść) sytuacja materialna skarżącej. To na wnioskodawczyni ciążył obowiązek wskazania takich zmienionych okoliczności i wykazania, że te zmienione okoliczności uzasadniałyby obecnie przyznanie skarżącej prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. W niniejszej sprawie taki warunek nie został spełniony, bowiem przedstawione we wniosku okoliczności istniały już w trakcie rozpoznania poprzedniego wniosku o przyznanie prawa pomocy i jeśli już to zmieniły się one raczej na korzyść skarżącej, a nadto - pomimo wezwania- nie zostały w większości przez wnioskodawczynię należycie udokumentowane. Z treści wniosku wynika, iż skarżąca nie ma obecnie nikogo na utrzymaniu (wcześniej miała córkę i rodzinę syna), uzyskiwany przez jej rodzinę dochód miesięczny netto wynosi 2.195 zł, a jedyny wskazywany stały wydatek -opłata za energię elektryczną (zresztą wydatek nie udokumentowany) wynosi 100-200 zł. Zauważyć należy, iż aktualnie skarżąca nie jest zobowiązana do ponoszenia żadnych kosztów sądowych.
Sygn. akt III SA/Wr 330/04
Opłaty sądowe stanowią rodzaj danin publicznych. Zwolnienia od ponoszenia tego rodzaju danin stanowią odstępstwo od konstytucyjnego obowiązku ich powszechnego i równego ponoszenia, wynikającego z art. 84 Konstytucji RP. Dlatego też muszą być stosowane w sytuacjach wyjątkowych, gdy istnieją uzasadnione powody do przerzucenia ciężaru dotyczącego danej osoby czy osób na współobywateli. W przypadku ubogiego społeczeństwa, jakim jest społeczeństwo polskie, prawo pomocy powinno być udzielane przede wszystkim osobom bezrobotnym, samotnym, bez źródeł stałego dochodu i bez majątku oraz pozbawionych (obiektywnie) możliwości uzyskania środków na ten cel z jakichkolwiek źródeł.