Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA - Maciej Guziński po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2013 r. na posiedzeniu niejawnym, w sprawie ze skargi D. L. na postanowienie Wojewody D. z dnia [...] r., Nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, wniosku skarżącego o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia, postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
Pismem z dnia [...] r. skarżąca wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. skargę na opisane w osnowie niniejszego orzeczenia postanowienie Wojewody D. W skardze zawarto ponadto "wniosek o wstrzymanie wykonania działań egzekucyjnych", aczkolwiek bez uzasadnienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:
W myśl przepisu art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r, poz. 270), zwanej dalej - w skrócie - "p.p.s.a.", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Na podstawie zaś art. 61 § 3 zdanie 1 tej samej ustawy, po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, przy czym - wedle zdania 3 w § 3 art. 61 - dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonych decyzji unormowana przepisem art. 61 § 3 p.p.s.a., dotyczy tylko takich sytuacji, w których akt organu administracyjnego nakłada na stronę określone obowiązki i kiedy wykonanie rozstrzygnięcia organu może spowodować wystąpienie po stronie skarżącego znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Nadto podkreślenia wymaga, że w ramach postępowania w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu Sąd nie jest władny do przeprowadzenia merytorycznej oceny samego kwestionowanego orzeczenia, tj. czy jest ono zgodne z prawem (zaskarżona decyzja, do momentu jej uchylenia, korzysta z domniemania zgodności z prawem). Instytucja przewidziana w art. 61 § 3 powołanej ustawy ma natomiast charakter szczególny. Jako zasadę przyjmuje się bowiem, iż ostateczna decyzja administracyjna podlega wykonaniu.
Dodatkowego podkreślenia wymaga, że postępowanie w sprawie wstrzymania wykonania aktu lub czynności w trybie art. 61 § 3 p.p.s.a., wszczynane jest wyłącznie na wniosek strony. To z kolei oznacza, iż to wnioskodawca winien wskazać okoliczności uzasadniające jego żądanie. Okoliczności te muszą mieć charakter konkretny i zindywidualizowany, a nie tylko potencjalny i hipotetyczny.
Tymczasem w niniejszej sprawie skarżąca w ogóle nie uzasadniła, w jaki sposób wykonanie zaskarżonego postanowienia spowoduje skutki określone w powołanym przepisie. Na poparcie wniosku o wstrzymanie wykonania zakwestionowanego orzeczenia nie przywołała bowiem żadnych okoliczności, które mogłyby uzasadniać, iż istnieje niebezpieczeństwo wyrządzenia jej znacznej szkody lub spowodowania wobec niej trudnych do odwrócenia skutków, nie przywołała nawet podstawy prawnej wniosku. Ograniczyła się jedynie do uzasadnienia zasadności samej skargi.
Tymczasem analiza orzecznictwa sądów administracyjnych wskazuje, że warunkiem uwzględnienia żądania o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Nie wystarczy więc samo powtórzenie treści przepisu. Uzasadnienie wniosku winno odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymywanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione. Najdobitniej wyraził to NSA w postanowieniu z dnia 18 maja 2004 r., FZ 65/04 (niepubl.), w którym stwierdził, że brak uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji uniemożliwia jego merytoryczną ocenę. Wobec braku w rozpoznawanym wniosku uzasadnienia w tym zakresie, badaniu przez Sąd podlegały akta sprawy, w których nie sposób jednak dopatrzeć się uprawdopodobnienia wystąpienia przesłanek zastosowania reżimu suspensywności wobec zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji. W konsekwencji zaś powyższe braki uniemożliwiły Sądowi dokonanie oceny zaistnienia w niniejszej sprawie przesłanki z art. 61 § 3 p.p.s.a.
Z tych względów, na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu postanowił, jak w sentencji.