Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. K. na bezczynność i przewlekłe prowadzenie przez Komendanta Wojewódzkiego Policji postępowania w sprawie wypłaty ekwiwalentu za niewykorzystany urlop postanawia: odrzucić skargę.
M. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na bezczynność i przewlekłe prowadzenie przez Komendanta Wojewódzkiego Policji postępowania w sprawie wypłaty ekwiwalentu za niewykorzystany urlop.
Na podstawie zarządzenia Przewodniczącego Wydziału III Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 7 listopada 2019 r. wezwano skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi przez udzielenie informacji, czy przed wniesieniem skargi wnosił ponaglenie do właściwego organu (art. 53 § 2b ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi); jeśli tak to powinien nadesłać to ponaglenie. W wezwaniu określono termin 7 dni oraz rygor odrzucenia skargi.
Powyższe wezwanie zostało doręczone skarżącemu w dniu 23 listopada 2019 r.
W dniu 25 listopada 2019 r. skarżący złożył pismo procesowe w którym oświadczył, że przed wniesieniem skargi nie wnosił ponaglenia do Komendanta Wojewódzkiego Policji. Wyjaśnił, że organy nie poinformowały go o prawie do wniesienia ponaglenia na podstawie art. 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2019 r. poz. 2335 ze zm. - zwanej dalej "p.p.s.a."), skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia, w myśl art. 52 § 2 p.p.s.a., należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub ponaglenie, przewidziany w ustawie.
Zgodnie z art. 53 § 2b p.p.s.a. skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania można wnieść w każdym czasie po wniesieniu ponaglenia do właściwego organu.
Z powyższych uregulowań wynika generalna zasada subsydiarności skargi sądowej. Jej wniesienie do sądu administracyjnego wymaga bowiem uprzedniego uruchomienia środków prawnych dostępnych w administracyjnym toku instancji.
Odnośnie ponaglenia należy zwrócić uwagę, że art. 37 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm. - dalej zwanej: "k.p.a.") wskazuje, że stronie służy prawo do wniesienia ponaglenia, jeżeli: 1) nie załatwiono sprawy w terminie określonym w art. 35 lub przepisach szczególnych ani w terminie wskazanym zgodnie z art. 36 § 1 (bezczynność); 2) postępowanie jest prowadzone dłużej niż jest to niezbędne do załatwienia sprawy (przewlekłość). Stosownie do art. 37 § 2 k.p.a. ponaglenie zawiera uzasadnienie. Zgodnie natomiast z art. 37 § 3 k.p.a. ponaglenie wnosi się: 1) do organu wyższego stopnia za pośrednictwem organu prowadzącego postępowanie; 2) do organu prowadzącego postępowanie - jeżeli nie ma organu wyższego stopnia.
Nie ulega wątpliwości, że przed wniesieniem skargi na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Komendanta Wojewódzkiego Policji, skarżący powinien wnieść ponaglenie do organu wyższego stopnia - Komendanta Głównego Policji za pośrednictwem Komendanta Wojewódzkiego Policji.
W ocenie Sądu skarżący nie wyczerpał przedsądowego trybu kontroli działalności organów administracji publicznej, wymaganego przez przepisy prawa, w szczególności nie dopełnił wymogu wskazanego w treści art. 53 § 2b p.p.s.a., istotnego dla skutecznego wniesienia skargi na bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania.
Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. sąd odrzuca skargę jeżeli z innych przyczyn (aniżeli wskazane w punktach od 1 do 5) wniesienie skargi jest niedopuszczalne.
Mając na uwadze powyższe, skargę należało - na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 53 § 2b p.p.s.a. - odrzucić, o czym Sąd orzekł w sentencji postanowienia.