Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosław Kupiec po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym dnia 15 lipca 2011 r. sprawy ze skargi K. C. na przewlekłe postępowanie Burmistrza Gminy i Miasta K. w przedmiocie skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy administracji publicznej w przedmiocie wstrzymania prowadzenia działalności gospodarczej postanawia odrzucić skargę.
K. C. pismem z dnia [...] r. zwrócił się do Burmistrza Gminy i Miasta K. z wnioskiem o wydanie decyzji administracyjnej o wstrzymaniu działalności gospodarczej prowadzonej przez J. K.
W odpowiedzi na to organ pismem z dnia [...] r. poinformował stronę, że dla działek zlokalizowanych przy ul. [...] i ul. [...], na których J. K. prowadzi działalność gospodarczą, nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przedmiotowe działki znajdują się na terenie wskazanym pod tereny zabudowy mieszkaniowo-usługowej oraz terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z dopuszczeniem do zabudowy zagrodowej.
W skardze z dnia [...] r., kierowanej do tut. Sądu za pośrednictwem Burmistrza Gminy i Miasta K., strona skarżąca wskazywała na przewlekłość prowadzonego przez organ administracyjny postępowania zainicjowanego powyższym wnioskiem, tzn. brak wydania stosownej decyzji.
W odpowiedzi na skargę z dnia [...] r. Burmistrza Gminy i Miasta K. wnosił o jej odrzucenie ewentualnie o jej oddalenie. W zakresie podstaw do odrzucenia skargi organ wskazywał na niewyczerpanie, przed wniesieniem skargi na bezczynność, przez stronę skarżącą środków zaskarżenia w postaci zażalenia na przewlekłość postępowania kierowanego do organu wyższego stopnia zgodnie z art. 37 § 1 k.p.a.
Po wezwaniu przez Sąd do przesłania zażalenia złożonego przed wniesieniem skargi w trybie art. 37 § 1 k.p.a. strona skarżąca nadesłała pismo z dnia [...] r. nazwane skargą kierowane do Wojewody S. oraz kopię wniosku z dnia [...] r. W tej skardze strona wskazała na naruszenie prawa przez Burmistrza Gminy i Miasta K. poprzez przewlekłe prowadzenie postępowania i nie poinformowania o sposobie załatwienia sprawy wszczętej wnioskiem z dnia [...] r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 52 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) (zwaną dalej P.p.s.a.) skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że w przypadku wnoszenia skargi na bezczynność organu administracji publicznej warunek dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego określony w art. 52 § 1 i 2 P.p.s.a., a więc warunek wyczerpania środków zaskarżenia przed wniesieniem skargi, spełniony zostaje poprzez złożenie zażalenia do organu wyższego stopnia na niezałatwienie sprawy w terminie, w trybie art. 37 § 1 k.p.a., a nie poprzez złożenie wezwanie do usunięcia naruszenia prawa kierowanego do organu pozostającego w bezczynności (art. 52 § 3 i 4 P.p.s.a.) (zob. wyrok NSA z dnia 11 lutego 2010 r., II OSK 128/10, LEX nr 560393).
Skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie (art. 53 § 1 P.p.s.a.).
W przedmiotowej sprawie strona wniosła skargę na bezczynność Burmistrza Gminy i Miasta K. Nie wykazała jednak, mimo wezwania, że wcześniej wyczerpała stosowne środki zaskarżenia, tj. że wniosła zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie, o którym mowa w art. 37 § 1 k.p.a. Pismo z dnia [...] r. kierowane do Wojewody S, które zostało sporządzone po dniu wniesienia skargi, nie może być uznane za właściwe zażalenie w tej sprawie.
Tym samym skarga okazała się przedwczesna, dlatego należało ją jako niedopuszczalną odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 52 § 1 i 2 P.p.s.a. oraz art. 37 § 1 k.p.a.