Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Czeluśniak (spr.) Sędziowie WSA Janusz Kasprzycki WSA Ewa Michna po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi R. C. na przewlekłość postępowania Komendanta Wojewódzkiego Policji w przedmiocie wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop postanawia skargę odrzucić.
Pismem z dnia 2 września 2020 r. skarżący R. C. wniósł do WSA w Krakowie skargę na przewlekłość postępowania Komendanta Wojewódzkiego Policji w przedmiocie wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie jako niedopuszczalnej, wskazując, że skarżący nie złożył ponaglenia. Organ wskazał też, że w dniu 3 sierpnia 2020 r. została wydana decyzja nr [...] odmawiająca skarżącemu wypłaty ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.
Merytoryczne rozpoznanie zasadności skargi poprzedzone jest w postępowaniu przed sądem administracyjnym badaniem dopuszczalności jej wniesienia.
Sądy administracyjne, stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. -Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2021 r., póz. 137 ze zm.), sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym zasadą jest, że kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. póz. 2325 ze zm.) - dalej p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 tego przepisu lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a ww. przepisu.
Stosownie natomiast do art. 149 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa oraz stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania (§ 1 pkt 1-3). Jednocześnie sąd stwierdza czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (§ 1a).
Sygn. akt III SAB/Kr 158/20
W pierwszej kolejności wskazać należy, że w dniu 22 czerwca 2020 r. Naczelny Sąd Administracyjny podjął uchwałę o sygn. II OPS 5/19 w której orzekł, że "wniesienie skargi na bezczynność po zakończeniu przez organ administracji publicznej prowadzonego postępowania poprzez wydanie decyzji ostatecznej stanowi przeszkodę w merytorycznym rozpoznaniu takiej skargi przez sąd administracyjny w zakresie rozstrzygnięcia podjętego na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a." Jednocześnie znaczna część uzasadnienia tej uchwały dotyczy zarówno bezczynności, jak i przewlekłego prowadzenia postępowania.
W uchwale NSA wskazał, że pojęcia bezczynności i przewlekłości zdefiniowane zostały w art. 37 § 1 pkt 1 i pkt 2 k.p.a. po zmianach tej ustawy dokonanych ustawą z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. póz. 935), uzyskując odmienny znaczeniowo sens. l tak bezczynność zdefiniowano jako niezałatwienie sprawy w terminie określonym w k.p.a. lub przepisach szczególnych, ani w terminie wskazanym zgodnie z art. 36 § 1 tej ustawy, zaś przewlekłość określono jako prowadzenie postępowania dłużej, niż jest to niezbędne do załatwienia sprawy. Zatem organ jest bezczynny, jeśli nie zakończy postępowania w przewidziany prawem sposób w ustawowym terminie lub w terminie przez siebie zmienionym na podstawie art. 36 § 1 k.p.a., natomiast postępowanie jest przewlekle prowadzone, jeśli w granicach czasowych przeznaczonych na załatwienie sprawy, organ działa opieszale, nieefektywnie i nie rozstrzyga sprawy, mimo że brak jest do tego przeszkód.