Referendarz Sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie - Grzegorz Karcz po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J. P. - K. o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi J.P. - K. na Wojewodę w przedmiocie przewlekłości postępowania postanawia: I. zwolnić skarżącego od kosztów sądowych, II. ustanowić dla skarżącego adwokata, którego wyznaczy Okręgowa Rada Adwokacka.
Skarżący w złożonym na urzędowym formularzu "PPF" wniosku o przyznanie prawa pomocy domagał się zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata.
Oświadczył, że nie zatrudnia i nie pozostaje w innym stosunku prawnym z jakimkolwiek kwalifikowanym pełnomocnikiem.
Objaśniając swoją sytuację rodzinną podał, że pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z matką.
Określając majątek swój i osób pozostających z nim we wspólnym gospodarstwie domowym uwidocznił, że w jego skład wchodzi mieszkanie własnościowe o powierzchni 46,70 m2. Nie posiadają zasobów pieniężnych ani przedmiotów wartościowych.
Miesięczne dochody gospodarstwa domowego skarżący oszacował na 420 zł swojej renty, 153 zł przysługującego mu zasiłku pielęgnacyjnego i 733 zł emerytury matki.
Uzasadniając swoje starania zaakcentował, że jest osobą na I grupie inwalidzkiej, praktycznie niewidzącą, przy czym opiekuje się obłożnie chora matką także na I grupie inwalidzkiej. Wymieniając stałe miesięczne wydatki podał, że na opłaty za mieszkanie przeznaczają 200 zł, na gaz 100 zł, na prąd 70 zł, na telefony 70 zł, na leki 130 zł, na zobowiązania w PKO 350 zł.
Mając na uwadze powyższe zważyć należało co następuje:
Stosownie do art. 252 ppsa w związku z art. 246 §1 pkt. 1 osoba fizyczna może domagać się przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym o ile nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
W realiach niniejszej sprawy skarżący złożył oświadczenie o jakim mowa w art. 252 ppsa. Oświadczenie to obrazuje, że skarżący nie należy do osób zamożnych. Tak bowiem należy postrzegać osoby z problemami zdrowotnymi, bez oszczędności, utrzymujące się z niskich świadczeń emerytalno-rentowych. Z zasad doświadczenia życiowego wynika, że przy obecnym poziomie cen oraz usług środki jakie skarżący ma do dyspozycji po opłaceniu stałych miesięcznych wydatków wystarczają z trudem na skromną egzystencję. Okoliczność że swoje potrzeby bytowe zaspakajają we własnym mieszkaniu nie zmienia tego spojrzenia. Trudno byłoby bowiem wymagać od skarżącego jego zbycia lub obciążenia celem pozyskania środków na koszty postępowania albowiem rozporządzenia tego rodzaju godziłby w podstawę egzystencji tych osób. W takiej sytuacji konieczność wygospodarowania przez skarżącego środków na koszty sądowe i opłacenie pełnomocnika z wyboru jest problematyczne i uzasadnia twierdzenie, że skarżący nie jest w stanie ponieść tych kosztów. Biorąc to pod uwagę udzielono więc skarżącemu zgodnie z wnioskiem pomocy o którym to prawie traktują przepisy oddziału 2 rozdziału III działu V ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 246 §1 pkt. 1 ppsa w związku z art. 245 §2 ppsa.