Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Kazimierz Bandarzewski po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku K. J. o uzupełnienia postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 8 maja 2017 r. sygn. akt III SAB/Kr 83/16 w sprawie ze skargi K. J. na bezczynność Komendanta Powiatowego Policji w przedmiocie rozpoznania wniosku o przydział lokalu mieszkalnego postanawia: odmówić uzupełnienia postanowienia.
Postanowieniem z dnia 8 maja 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie odmówił w pkt I-szym dokonania wykładni wyroku, w pkt II-gim uzupełnienia wyroku, a w pkt III-cim sprostowania wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie z dnia 28 lutego 2017 r. Postanowienie doręczono stronie w dniu 15 maja 2017 r.
Pismem z dnia 16 maja 2017 r. K. J. wniósł o uzupełnienie powyższego postanowienia "poprzez rozpoznanie i orzeczenie w zakresie pozostawionym bez rozpoznania i załatwienia, w związku z żądaniem wyjaśnienia wątpliwości w przedmiocie stanowiska Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w przedmiocie uzasadnienia wyroku z dnia 28 luty 2017 r. zakreślonego w wystąpieniu z dnia 18 kwietnia 2017 r., gdzie w postanowieniu z dnia 8 maja 2017 r. nie odniesiono się do całości wniesionych wątpliwości, a w szczególności w żadnym zakresie nie rozpoznano i nie odniesiono się do punktu 3 wniosku o wyjaśnienie wątpliwości, albowiem jak sąd wskazał w uzasadnieniu wyroku, sąd nie zebrał żadnych akt, poza szczątkową dokumentacją przedłożona przez organ, pominął moje środki dowodowe, jak i nie ustalił żadnych innych okoliczności faktycznych i prawnych, a mimo to w uzasadnieniu zawarto stanowisko dla poparcia rozstrzygnięcia, iż nie interesowałem się moją sprawą lokalową, a w tym nie dochodziłem pomocy finansowej zwanej na uzyskanie lokalu mieszkalnego."
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 157 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", strona może w ciągu czternastu dni od doręczenia wyroku z urzędu - a gdy wyroku nie doręcza się stronie od dnia ogłoszenia - zgłosić wniosek o uzupełnienie wyroku, jeżeli sąd nie orzekł o całości skargi albo nie zamieścił w wyroku dodatkowego orzeczenia, które według przepisów ustawy powinien był zamieścić z urzędu. Wniosek, o którym mowa w przywołanym przepisie, można również skierować w stosunku do postanowienia, albowiem jak wynika z art. 166 P.p.s.a. do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy o wyrokach, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.
Należy zaznaczyć, że instytucja uzupełnienia wyroku (czy też postanowienia) może dotyczyć jedynie ściśle określonych kwestii, które - co istotne - odnoszą się wyłącznie do sentencji tego wyroku lub postanowienia, nie zaś do ich uzasadnienia (por. postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 23 stycznia 2014 r. sygn. akt II SA/Bd 891/13). Uzupełnienie orzeczenia, o jakim mowa w art. 157 § 1 P.p.s.a. dotyczy sytuacji, w której orzeczenie jest niekompletne. Natomiast w sprawie niniejszej Sąd w postanowieniu z dnia 8 maja 2017 r. orzekł o całości wniosków strony o uzupełnienie, sprostowanie i wykładnię wyroku. Przepisy P.p.s.a. nie uzasadniały zamieszczenia w postanowieniu Sądu z dnia 8 maja 2017 r. żądnego przez skarżącego dodatkowego rozstrzygnięcia zarówno w sentencji, jak i jego uzasadnieniu. Zakres uzupełnienia postanowienia jakiego domaga się skarżący nie mieści się w określonym w art. 157 § 1 P.p.s.a. katalogu okoliczności, których wystąpienie upoważnia do złożenia wniosku o uzupełnienie postanowienia.
Na marginesie wskazać należy, że środkiem właściwym do egzekwowania tak skonstruowanych zarzutów jest zażalenie na postanowienie z dnia 8 maja 2017 r. Rozpoznając zażalenie od tego postanowienia Naczelny Sąd Administracyjny odniesie się merytorycznie do zarzutów skarżącego kontrolując stanowisko Sądu I instancji wyrażone w uzasadnieniu zakwestionowanego rozstrzygnięcia.
Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 157 § 1 P.p.s.a. - orzeczono jak w sentencji.