Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Marcinowski po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A.J. na bezczynność Rady Miasta w przedmiocie podjęcia uchwały w sprawie podwyższenia kryterium dochodowego w zakresie dożywiania osób na terenie Miasta postanawia: odrzucić skargę
A.J. wniósł skargę na bezczynność Rady Miasta w sprawie jego wniosku o podwyższenie kryterium dochodowego w zakresie dożywiania na terenie Miasta osób o trudnej sytuacji materialnej. Wskazał, że pomimo upływu ponad 2 miesięcy nie otrzymał odpowiedzi na swój postulat.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu.
Kognicja sądów administracyjnych została zakreślona Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej oraz aktami rangi ustawowej. Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako ppsa) - sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Zakres tej kontroli sprecyzowany został w art. 3 § 2 ppsa, zgodnie z którym kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty w nim wymienione, w tym orzekanie m. in. w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1- 4 a.
Ponadto sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach (art. 3 § 3 ppsa).
Skoro więc skarga dotyczy niepodjęcia oczekiwanej przez skarżącego uchwały przez Radę Miasta, to brak reakcji z jej strony nie dotyczy żadnej czynności ani aktów wskazanych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a, a zatem ewentualna "bezczynność" organu administracji nie podlega ocenie sądu na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 ppsa.
Przyczyna nie wydania tego rodzaju uchwały nie jest również objęta sądową kontrolą na podstawie przepisów szczególnych, w tym regulacją rozdziału 10 "Nadzór nad działalnością gminną" ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. nr 142 poz. 1591 ze zm.). W ocenie sądu art. 101a ust. 1 w zw. z art. 101 w/w ustawy nie daje podstawy do zaskarżenia do sądu administracyjnego bezczynności gminy w zakresie wydawania uchwał. Art. 101a ust. 1 ustawy stanowi, że art. 101 stosuje się odpowiednio, gdy organ gminy nie wykonuje czynności nakazanych prawem. Stosownie zaś do art. 101 ust 2 ustawy - W przypadkach, o których mowa w ust. 1, sąd administracyjny może nakazać organowi nadzoru wykonanie niezbędnych czynności na rzecz skarżącego, na koszt i ryzyko gminy.
Regulacja ta nie może mieć zastosowania do wydawania aktów prawa miejscowego, trudno bowiem wyobrazić sobie, aby legislacja taka mogła zostać na polecenie sądu wydana przez wojewodę czy regionalną izbę obrachunkową.
Inna wątpliwość dotyczy tego, czy jest czynnością nakazaną prawem podjęcie uchwały, która w świetle art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania" (Dz. U. nr 267 poz. 2259) może, ale nie musi być podjęta przez gminę.
Istotnym argumentem przemawiającym przeciwko temu rozwiązaniu jest również to, że może ono być zastosowane w stosunku do czynności indywidualnie dotyczących skarżącego, skoro - zgodnie z cytowanym przepisem - nakazane przez sąd wykonanie zastępcze mogłoby nastąpić tylko "na rzecz skarżącego". Sposób usunięcia stwierdzonej bezczynności wskazuje, że dotyczy ona innych spraw niż uchwały prawa miejscowego.
Powyższe pozwala przyjąć, że co do zasady, kontrola przyczyn niewydania aktu prawa miejscowego nie podlega kognicji sądu administracyjnego.
Sytuacja taka nie pozostawia jednak obywatela bez zagwarantowanej Konstytucją drogi sądowej do dochodzenia swoich praw, jeśli ich naruszania upatruje w bezczynności organu gminy. Zgodnie bowiem z art. 4171 § 4 kodeksu cywilnego, jeżeli szkoda została wyrządzona przez niewydanie aktu normatywnego, którego obowiązek wydania przewiduje przepis prawa, niezgodność z prawem niewydania tego aktu stwierdza sąd rozpoznający sprawę o naprawienie szkody.
Tym samym nie tylko dla ustalania ewentualnego odszkodowania, ale również dla samego stwierdzenia, czy organ miał obowiązek wydania danego aktu właściwa jest droga postępowania cywilnego przed sądem powszechnym.
Podsumowując, skarga do sądu administracyjnego w przedmiotowej sprawie była niedopuszczalna, bowiem bezczynność organów podlega kontroli sądów administracyjnych tylko w wyraźnie wskazanych sprawach, do których ta nie należy.
Zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 1 ustawy Sąd skargę taką odrzuca postanowieniem, które może być wydane na posiedzeniu niejawnym.
Mając powyższe na uwadze należało orzec jak w postanowieniu.