Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Zalewski po rozpoznaniu w dniu 20 września 2006 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B.Ł. na bezczynność Wojewody w przedmiocie wydania zezwolenia na prowadzenie placówki opiekuńczej postanawia 1. odrzucić skargę, 2. umorzyć postępowanie w sprawie wniosku o cofnięcie skargi.
Pełnomocnik skarżącej będąca adwokatem, pismem z dnia 28 maja 2006 r. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, za pośrednictwem organu, skargę na bezczynność Wojewody w przedmiocie wydania zezwolenia na prowadzenie placówki opiekuńczej, nie wnosząc przy tym wpisu. Następnie w dniu 30 czerwca 2006 r. pełnomocnik skarżącej złożyła wniosek o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu stałego od skargi, jednocześnie dokonując stosownej wpłaty.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie prawomocnym już postanowieniem z dnia 6 lipca 2006 r. odmówił przywrócenia tego terminu, uznając, że podane okoliczności nie pozwalają na uznanie, że wniosek jest zasadny.
Pismem z dnia 13 lipca 2006 r. pełnomocnik skarżącej wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie pismo, w którym oświadcza, że cofa skargę.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 220 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - skarga, od której pomimo wezwania nie został uiszczony należny wpis, podlega odrzuceniu przez sąd.
Pełnomocnik wnioskodawczyni, jako adwokat, zobowiązana była do uiszczenia opłaty sądowej przy wniesieniu pisma, bez wezwania, zgodnie z dyspozycją art. 219 § 1 i art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej ppsa).
Wobec nieuiszczenia wpisu od skargi w niniejszej sprawie, na podstawie art. 220 § 3 powołanej ustawy Sąd orzekł jak w postanowieniu.
Dodatkowo wskazać należy, że stosownie do art. 220 § 1 ppsa - Sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona należna opłata.
Tym samym Sąd nie będzie oceniać dopuszczalności wniosku o cofnięcie skargi, gdyż wymagałoby to merytorycznego rozpoznania pewnego aspektu sprawy, która nie może być przedmiotem orzekania.
Stanowisko o niedopuszczalności rozpoznania i uwzględnienia wniosku zawierającego cofnięcie skargi w sytuacji, gdy skarga taka podlega odrzuceniu jako nieopłacona, jest niesporne i ugruntowane w doktrynie (zob. np. postanowienie NSA z dnia 10 czerwca 1987 r., SA/Gd 537/87, OSP 1990, z. 4, poz. 207, oraz B. Dauter w: B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze 2005 r., s. 160).
Skoro więc wniosek o cofnięcie skargi nie mógł być rozpoznany do czasu uiszczenia wpisu, zaś po odrzuceniu skargi postępowanie incydentalne w tym zakresie stało się bezprzedmiotowe, należało je umorzyć na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 ppsa.