Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Marcinowski po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi D.U. na bezczynność Prezesa Sadu Apelacyjnego w przedmiocie rozpatrzenia wniosku dotyczącego zmiany obrońcy postanawia: odrzucić skargę.
W dniu 25 sierpnia 2007 r. skarżący złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Prezesa Sądu Apelacyjnego w przedmiocie rozpatrzenia wniosku dotyczącego zmiany obrońcy.
Sprawa została następnie przekazana według właściwości do tutejszego Sądu, który zważył, co następuje:
Kognicja sądów administracyjnych została zakreślona Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej oraz aktami rangi ustawowej, a poza te ramy Sąd wyjść nie może.
Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako ppsa) - Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie.
Zakres tej kontroli sprecyzowany został w art. 3 § 2 cyt. ustawy, zgodnie z którym kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty w nim wymienione. Ponadto sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach (art. 3 § 3 cyt. ustawy) oraz rozstrzygają spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i między samorządowymi kolegiami odwoławczymi, o ile odrębna ustawa nie stanowi inaczej, oraz spory kompetencyjne między organami tych jednostek a organami.
Sądy administracyjne orzekają też w sprawach skarg na bezczynność, ale tylko w zakresie bezczynności organów w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a ppsa. Są to przypadki bezczynności w sprawach następujących:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach.
W ocenie Sądu kwestia wyznaczenia na podstawie art. 89 § 2 kodeksu postępowania karnego przez prezesa sądu właściwego do rozpoznania sprawy obrońcy z urzędu osobie pozbawionej wolności nie ma charakteru sprawy administracyjnej, a zapadłe w tym zakresie zarządzenie miałoby charakter procesowy, związany z toczącym się postępowaniem karnym.
Abstrahując od prawnej oceny meritum wniosku wskazać należy jedynie, że polski system prawa inne zna instytucje zapobiegania przewlekłości postępowania sądowego. Skarżący wybrał jednak niewłaściwą ścieżkę proceduralną.
W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie wniesienie skargi do sądu administracyjnego było niedopuszczalne, jako że rozpoznanie tej sprawy nie leży w kompetencji tego sądu. Zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 1 i § 3 cyt. ustawy Sąd skargę taką odrzuca postanowieniem, które może być wydane na posiedzeniu niejawnym.
Mając powyższe na uwadze należało orzec jak w postanowieniu.