Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. S. na bezczynność Starosty Ś. w zakresie wykonania decyzji w przedmiocie zatwierdzenia operatu opisowo-kartograficznego ewidencji gruntów i budynków, w zakresie wniosku skarżącej o przyznanie prawa pomocy postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
Pismem z dnia 14 listopada 2011 r. J. S. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na bezczynność Starosty Ś. "w sprawie niewykonania decyzji [...] z dnia [...] lutego 2007 r., Nr [...], dotyczącej ustalenia na gruncie powierzchni działki nr 289/1 położonej w N. K. K. o powierzchni 0,8467 ha". W skardze zawarto wniosek o "zwolnienie z kosztów sądowych i ustalenie pomocy prawnej"
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
W świetle art. 247 p.p.s.a. prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. Innymi słowy - nawet jeśli zachodzą przesłanki związane z trudną sytuacją materialną strony, określone w art. 246 p.p.s.a., oczywista bezzasadność skargi wyłącza możliwość przyznania stronie prawa pomocy. W kwestii interpretacji terminu "oczywistej bezzasadności skargi" w rozumieniu art. 247 p.p.s.a., w orzecznictwie i piśmiennictwie przyjmuje się, że chodzi o sytuacje, gdy bez głębszej analizy prawnej, "na pierwszy rzut oka", nie ulega wątpliwości, że skarga nie może być uwzględniona. Taki przypadek zachodzi zwłaszcza w sytuacjach, gdy skarga kwalifikuje się do odrzucenia (por. M. Niezgódka-Medek [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, wyd. 4, Warszawa 2011, s. 730).
Przesłanki odrzucenia skargi określa art. 58 § 1 p.p.s.a. Jedną z przesłanek wymienionych w tym przepisie jest niedopuszczalność skargi (art. 58 § 1 pkt 6). W orzecznictwie przyjmuje się, że niedopuszczalność skargi jest jej oczywistą bezzasadnością w rozumieniu art. 247 p.p.s.a., a tym samym podstawą do nieprzyznawania prawa pomocy (postanowienie NSA z dnia 7 czerwca 2004 r.; OZ 140/04; LEX nr 220389).
Odnosząc powyższe uwagi do niniejszej sprawy Sąd stwierdza, że skarga w badanej sprawie jest niedopuszczalna, gdyż nie dotyczy żadnego aktu, który może być przedmiotem kontroli sądu administracyjnego.
Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.; dalej jako: p.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Zakres tej kontroli sprecyzowany został w art. 3 § 2 p.p.s.a., zgodnie z którym kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty w nim wymienione. Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. przedmiotem skargi do sądu może być bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w punktach 1-4a. Oznacza to, że do sądu administracyjnego można skarżyć bezczynność organu (lub przewlekłe prowadzenie postępowania), w sytuacji, gdy powinien on wydać akt lub podjąć czynność wymienioną w punktach 1-4a art. 3 § 2, tzn. gdy miał wydać decyzję administracyjna, postanowienie (na które służy zażalenie, kończące postępowanie w sprawie, albo rozstrzygające sprawę co do istoty), pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego w sprawie indywidualnej lub podjąć inną czynność z zakresu administracji publicznej dotyczącą uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.