Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Szymon Widłak po rozpoznaniu 30 marca 2021 r., na posiedzeniu niejawnym, sprawy ze skargi W. N. na przewlekłe prowadzenie Kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i postępowania przez Modernizacji Rolnictwa w P. w przedmiocie przyznania płatności rolnośrodowiskowej na 2008 rok, postanawia: 1. odrzucić skargę, 2. zwrócić skarżącemu [...] zł (słownie: [...] złotych) uiszczone tytułem wpisu od skargi.
Kierownik Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w P. (dalej: "Kierownik ARiMR") decyzją z [...] maja 2011 r., nr [...] (znak sprawy: [...], odmówił W. N. (dalej: "strona") przyznania płatności rolnośrodowiskowej na rok 2008.
Prawomocnym postanowieniem z [...] września 2020 r., sygn. akt III SAB/Po [...], Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odrzucił skargę strony na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Kierownika ARiMR, wskazując na niewyczerpanie środków zaskarżenia z uwagi na złożenie ponaglenia już po zakończeniu postępowania administracyjnego.
W piśmie z [...] stycznia 2021 r. skarżący ponownie wystąpił do tut. Sądu ze skargą na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Kierownika ARiMR. Skarżący wskazał, że rozpatrzenie wniosku trwało od [...] stycznia 2009 r. do [...] maja 2011 r. W dniu [...] kwietnia 2010 r. złożył zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie.
Kierownik ARiMR wniósł o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:
Skarga jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej: "P.p.s.a.") skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Prawa Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia, o czym stanowi art. 52 § 2 P.p.s.a., należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub ponaglenie, przewidziany w ustawie. Jak wynika natomiast z art. 53 § 2b P.p.s.a. skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania można wnieść w każdym czasie po wniesieniu ponaglenia do właściwego organu.
W realiach niniejszej sprawy skarżący wskazał wprawdzie, że zażalenie - a więc środek zaskarżenia na niezałatwienie sprawy w terminie przewidziany w art. 37 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.) w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r., poz. 935) - wniósł jeszcze w roku 2010., jednak nie może to prowadzić do uznania dopuszczalności obecnie wywiedzionej skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 22 czerwca 2020 r., sygn. akt II OPS 5/19 (dostępna w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, na stronie: http://orzeczenia.nsa.gov.pl), orzekł, że wniesienie skargi na bezczynność po zakończeniu przez organ administracji publicznej prowadzonego postępowania poprzez wydanie decyzji ostatecznej stanowi przeszkodę w merytorycznym rozpoznaniu takiej skargi przez sąd administracyjny w zakresie rozstrzygnięcia podjętego na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 P.p.s.a.
Chociaż powyżej przywołana uchwała NSA odnosi się wprost wyłącznie do skargi na bezczynność, to zawarte w jej uzasadnieniu rozważania odnieść trzeba nie tylko do tego rodzaju skargi, lecz także do skargi na przewlekłość postępowania prowadzonego przez organ administracji publicznej, uwzględniając wspólne w tym względzie założenia i elementy (celowościowe, konstrukcyjne) obu tych instytucji. Zarówno skarga na bezczynność, jak i przewlekłe prowadzenie postępowania są skierowane przeciwko wadliwemu procesowo stanowi postępowania, w wyniku którego konkretna sprawa indywidualna nie postępuje. W odniesieniu do obu rodzajów skarg ustawodawca sformułował identyczne przesłanki ich wniesienia, w tym co do oznaczenia terminu posługując się wyrażeniem: "w każdym czasie po wniesieniu ponaglenia" (art. 53 § 2b P.p.s.a.). Skoro zaś w uchwale NSA uznano, że określony w tym przepisie termin: "w każdym czasie", właściwy zarówno do wniesienia skargi na bezczynność, jak i przewlekłe prowadzenie postępowania, musi być postrzegany w aspekcie trwającego w dacie składania skargi i naruszającego czas załatwienia sprawy stanu postępowania administracyjnego - co doprowadziło do wniosku, że możliwość wniesienia skargi do sądu administracyjnego na bezczynność obejmuje przedział czasowy od zaistnienia stanu bezczynność oprotestowanego wniesionym ponagleniem aż do załatwienia sprawy, której bezczynność dotyczy - to brak jest podstaw, aby w inny sposób wyznaczać przedział czasu właściwy do skutecznego wniesienia skargi na przewlekłość postępowania. W konsekwencji uznać należy, że również wniesienie skargi do sądu administracyjnego na przewlekłość jest dopuszczalne tylko w przedziale czasu od zaistnienia stanu przewlekłości do ostatecznego załatwienia sprawy, w której zarzucana przewlekłość postępowania wystąpiła (por. postanowienie WSA we Wrocławiu z 18 grudnia 2020 r., sygn. akt I SAB/Wr 244/20, CBOSA).
Jako że postępowanie, którego przewlekłości skarżący się doszukuje, zostało już zakończone ostateczną decyzją, wydaną na długo przed złożeniem skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania, skarga ta jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a., o czym orzeczono w pkt. 1. sentencji postanowienia.
O zwrocie uiszczonego wpisu orzeczono na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 P.p.s.a. w pkt. 2. sentencji postanowienia.