Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski po rozpoznaniu w dniu 7 stycznia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi O. H. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę D. w przedmiocie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy i pracę postanawia: I. odrzucić skargę; II. zwrócić stronie skarżącej kwotę 100 (słownie: sto) złotych uiszczoną tytułem wpisu sądowego od skargi.
Pismem z 7 października 2019 r., strona skarżąca - reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika - wniosła skargę na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę D. w przedmiocie opisanym w sentencji postanowienia. Skargi zostały odrębnie zadekretowane. Sprawa na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę D. w przedmiocie wniosku o wydanie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę została zarejestrowana pod sygn. akt III SAB/Wr 1251/19.
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z 19 listopada 2019 r. wezwano stronę skarżącą do przedłożenia oryginału bądź kserokopii ponaglenia w sprawie przewlekłości do organu wyższej instancji w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi.
W ślad za pismem z 13 grudnia 2019 r., strona skarżąca przesłała m.in. kserokopię ponaglenia z 2 września 2019 r. skierowanego do organu wyższego stopnia za pośrednictwem Wojewody D. Z treści przedłożonego ponaglenia wynika, że dotyczy ono bezczynności organu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm. - dalej: p.p.s.a.), sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne. Przez dopuszczalność skargi należy rozumieć zarówno jej przesłanki przedmiotowe, a więc określenie, od jakiego rodzaju form działalności organów administracji publicznej przysługuje skarga, jak i dopuszczalność skargi w zakresie podmiotowym, tj. określenie, jakim podmiotom przysługuje legitymacja do jej wniesienia. Z kolei warunkami formalnymi skutecznego wniesienia skargi są: złożenie skargi od aktu objętego zakresem właściwości rzeczowej sądu, wniesienie jej po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli przysługiwały one skarżącemu w postępowaniu przed organem oraz wniesienie skargi przez podmiot, któremu przysługuje legitymacja do jej wniesienia. Przesłanki te muszą być spełnione łącznie. Stwierdzenie braku którejkolwiek z nich prowadzi do uznania niedopuszczalności skargi a w konsekwencji do jej odrzucenia bez merytorycznego rozpoznania sprawy.
Na gruncie art. 52 § 1 p.p.s.a., skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy zaś rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub ponaglenie, przewidziany w ustawie.
Z powyższych rozważań wynika, że droga sądowa jest dopuszczalna dopiero po wyczerpaniu możliwości załatwienia sprawy w trybie postępowania administracyjnego. Ponadto, na gruncie art. 35 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm. - dalej: k.p.a.), organy administracji publicznej obowiązane są załatwiać sprawy bez zbędnej zwłoki. Zgodnie zaś z art. 37 § 1 k.p.a., strona ma prawo do wniesienia ponaglenia, jeżeli nie załatwiono sprawy w terminie określonym w powyższym przepisie (bezczynność), bądź kiedy postępowanie jest prowadzone dłużej niż jest to niezbędne do załatwienia sprawy (przewlekłość). Tym samym, złożenie skargi na bezczynność, czy też przewlekłość organu, jest możliwe dopiero po wniesieniu (odrębnego) ponaglenia na niezałatwienie sprawy w trybie art. 37 k.p.a.
Tymczasem, jak wynika z akt sprawy, skarga strony skarżącej w sprawie przewlekłego prowadzenia postępowania przez Wojewodę D.
w przedmiocie zezwolenia na pobyt czasowy nie została poprzedzona złożeniem ponaglenia w tym zakresie. Zaakcentowania wymaga, że przedłożone przez stronę (na wezwanie Sądu) ponaglenie - jak wprost wynika z jego treści - dotyczyło jedynie bezczynności Wojewody D.
Mając na względzie powyższe, Sąd - na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 w zw.
z art. 52 § 1 p.p.s.a. - postanowił jak w pkt. I sentencji postanowienia. Orzeczenie o kosztach oparł na art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a. (pkt II sentencji postanowienia).