Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R.R. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę D. w przedmiocie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy I. odrzucić skargę; II. zwrócić stronie skarżącej kwotę 100 (słownie: sto) złotych tytułem uiszczonego wpisu od skargi.
Strona skarżąca wniosła skargi na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę D. (dalej: Wojewoda), w przedmiocie opisanym w sentencji postanowienia. Skargi zostały odrębnie zadekretowane (sprawa ze skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania pod sygn. akt III SAB/Wr 1292/19).
Zarządzeniem z 20 listopada 2019 r., wezwano stronę skarżącą do uzupełnienia braków skargi - m.in. - przez wskazanie, czy zostało wniesione ponaglenie w sprawie związanej z przewlekłym prowadzeniem postępowania (w aktach administracyjnych sprawy znajdowało się jedynie ponaglenie wniesione w związku z bezczynnością Wojewody) - w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi.
W ślad za pismem z 13 grudnia 2019 r., strona skarżąca przesłała kserokopię ponaglenia z 23 stycznia 2019 r., z treści którego wynika, że dotyczy ono "bezczynności organu".
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm. - dalej: p.p.s.a.), sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne. Przez dopuszczalność skargi należy rozumieć zarówno jej przesłanki przedmiotowe, a więc określenie, od jakiego rodzaju form działalności organów administracji publicznej przysługuje skarga, jak i dopuszczalność skargi w zakresie podmiotowym, tj. określenie, jakim podmiotom przysługuje legitymacja do jej wniesienia. Z kolei warunkami formalnymi skutecznego wniesienia skargi są: złożenie skargi od aktu objętego zakresem właściwości rzeczowej sądu, wniesienie jej po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli przysługiwały one skarżącemu w postępowaniu przed organem oraz wniesienie skargi przez podmiot, któremu przysługuje legitymacja do jej wniesienia. Przesłanki te muszą być spełnione łącznie. Stwierdzenie braku którejkolwiek z nich prowadzi do uznania niedopuszczalności skargi a w konsekwencji do jej odrzucenia bez merytorycznego rozpoznania sprawy.
Na gruncie art. 52 § 1 p.p.s.a., skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy zaś rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub ponaglenie, przewidziany w ustawie.
Z powyższych rozważań wynika, że droga sądowa jest dopuszczalna dopiero po wyczerpaniu możliwości załatwienia sprawy w trybie postępowania administracyjnego. Ponadto, na gruncie art. 35 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm. - dalej: K.p.a.), organy administracji publicznej obowiązane są załatwiać sprawy bez zbędnej zwłoki. Zgodnie zaś z art. 37 § 1 K.p.a., strona ma prawo do wniesienia ponaglenia, jeżeli nie załatwiono sprawy w terminie określonym w powyższym przepisie (bezczynność), bądź kiedy postępowanie jest prowadzone dłużej niż jest to niezbędne do załatwienia sprawy (przewlekłość). Tym samym, złożenie skargi na bezczynność, czy też przewlekłość organu, jest możliwe dopiero po wniesieniu (odrębnego) ponaglenia na niezałatwienie sprawy w trybie art. 37 K.p.a.
Jak wynika z akt tej sprawy, skarga strony skarżącej w sprawie przewlekłego prowadzenia postępowania przez Wojewodę w przedmiocie zezwolenia na pobyt czasowy nie została poprzedzona złożeniem ponaglenia. Zaakcentowania wymaga, że przedłożone przez stronę (na wezwanie Sądu) ponaglenie (jak wprost wynika z jego treści) dotyczyło jedynie bezczynności Wojewody. Z tego też powodu skarga jest niedopuszczalna i - jako taka - podlegała odrzuceniu.
Mając na względzie powyższe, Sąd - na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 w zw.
z art. 52 § 1 oraz zgodnie z art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a. - postanowił, jak w sentencji postanowienia.