Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jolanta Sudoł po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku M. K. w przedmiocie wymierzenia grzywny Wojewodzie z powodu nieprzekazania skargi dotyczącej bezczynności w sprawie przyznania świadczeń rodzinnych i wychowawczych postanawia: wymierzyć Wojewodzie grzywnę w wysokości 200 (dwieście) złotych.
W dniu 29 stycznia 2020 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku wpłynął wniosek M. K. (zwanej dalej: "wnioskodawczynią", "stroną") o wymierzenie grzywny Wojewodzie za nieprzekazanie w terminie skargi na bezczynność tego organu w sprawie przyznania świadczeń rodzinnych i wychowawczych (2018/2020).
W uzasadnieniu wnioskodawczyni wskazała, że pierwszą skargę wycofała, natomiast w dniu 22 listopada 2019 r. wniosła drugą skargę na bezczynność do Sądu za pośrednictwem organu. Od tego czasu miała jedynie jeden telefon z urzędu i nic się dalej nie działo. Wzywała też organ do wywiązania się ze swoich obowiązków.
W odpowiedzi na wniosek Wojewoda wniósł o nie nakładanie grzywny za nieprzekazanie skargi w ustawowym terminie.
Uzasadniając swoje stanowisko organ wskazał, że w dniu 25 listopada 2019 r. strona wniosła skargę na bezczynność organu w sprawie wniosków o wypłatę świadczeń rodzinnych i wychowawczych za okresy 2018/2019, 2019/2020 oraz 2019/2020 na córkę. Pracownik tutejszego urzędu kontaktował się ze stroną i informował o wydaniu decyzji dotyczącej wniosków za 2018/2019. Jeśli chodzi o wnioski złożone w 2019 r. pracownik informował, że została one przekazane do Urzędu Wojewódzkiego dopiero w październiku 2019 r. i nadal są analizowane. Pouczył również stronę, że przed wniesieniem skargi na bezczynność winny zostać wyczerpane środki zaskarżenia (w tym wypadku ponaglenie). Faktem jest, że skarga na bezczynność nie została przekazana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, ale wynikało to z błędnej interpretacji pracownika odpowiedzialnego za przekazanie skargi - a mianowicie uznania, że niniejsza skarga nie może zostać rozpatrzona bez uprzedniego wyczerpania środków zaskarżenia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm. - dalej w skrócie: "p.p.s.a.") skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi.
Stosownie do art. 54 § 2 p.p.s.a. organ, o którym mowa w § 1, przekazuje skargę sądowi wraz z kompletnymi i uporządkowanymi aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej otrzymania. W razie niezastosowania się do tego obowiązku, sąd - w oparciu o art. 55 § 1 p.p.s.a. - może na wniosek skarżącego orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. (czyli do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie odrębnych przepisów), a postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym.
Powołany art. 55 § 1 p.p.s.a. umożliwia dyscyplinowanie organów administracji publicznej, które nie wykonują obowiązków nałożonych na nie na mocy art. 54 § 2 p.p.s.a. Wyjaśnić należy, że do naruszenia obowiązku z art. 54 § 2 p.p.s.a. dochodzi zarówno w sytuacji, gdy organ administracji publicznej w terminie trzydziestu dni od dnia wniesienia skargi nie przekaże skargi wraz kompletnymi i uporządkowanymi aktami sprawy i z odpowiedzią na skargę do sądu administracyjnego, jak i w sytuacji, gdy organ we wskazanym powyżej terminie przekaże do sądu wyłącznie niektóre z dokumentów, do których przekazania jest zobligowany (zob. R. Hauser, M. Wierzbowski, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo C.H.BECK, Warszawa 2017, s. 363).