Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia NSA Tadeusz Michalik (spr.) po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2006 r., na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Gminy C. na zarządzenie zastępcze Wojewody [...] z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie radnego postanawia: odrzucić skargę
Wojewoda [...], działając na podstawie art. 98a ust. 2 ustawy z dnia 08 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. z Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz.1591 ze zm.), zarządzeniem zastępczym z dnia [...] r. nr [...] stwierdził wygaśnięcie mandatu radnego Stanisława T. w związku z naruszeniem przez niego zakazu zawartego w art. 24f ust.1 ustawy o samorządzie gminnym, t.j. zarządzania działalnością gospodarczą z wykorzystaniem mienia gminnego.
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 30 czerwca 2006 r., wniósł za pośrednictwem Wojewody [...], Przewodniczący Rady Miejskiej w C.. Wniósł o uchylenie zarządzenia zastępczego zarzucając mu naruszenie art. 24f ust. 1a w zw. z ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, polegające na błędnym uznaniu, że radny zarządza działalnością gospodarczą z wykorzystaniem mienia gminnego.
Pismem z dnia [...] r. Sąd zwrócił się do Burmistrza Gminy C. o podanie, czy jako podmiot uprawniony do wniesienia skargi w przedmiotowej sprawie popiera skargę sygnowaną przez Przewodniczącego Rady Miejskiej w C., a w przypadku odpowiedzi pozytywnej pouczono adresata o konieczności nadesłania podpisanego przez Burmistrza odpisu skargi - w terminie dni 7, pod rygorem jej odrzucenia.
W piśmie z dnia [...] r. Burmistrz Gminy C. oświadczył, iż nie popiera skargi sygnowanej przez Przewodniczącego Rady Miejskiej w C..
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W punkcie wyjścia należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153 poz.1269) Sąd ten sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 wspomnianego przepisu stanowi, iż kontrola, o której mowa w § 1, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z brzmienia art. 3 § 2 pkt.7 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270) wynika, że kontrola ta obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego.
Skarżone zarządzenie zastępcze wydane zostało przez Wojewodę [...] w trybie art. 98 a ust. 2 ustawy z dnia 08 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. z 2001 r. Nr 142, poz.1591 ze zm.). Stanowi ono bez najmniejszej ku temu wątpliwości rozstrzygnięcie organu nadzorczego dotyczące gminy, do którego odpowiednie zastosowanie znajduje art. 98 powołanej ustawy , co wynika wprost z treści art. 98 a ust. 3 w/wym. ustawy.
Zgodnie z art. 98 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym, do złożenia skargi na rozstrzygnięcie organu nadzorczego uprawniona jest gmina lub związek międzygminny, których interes prawny, uprawnienie albo kompetencje zostały naruszone, a podstawą do wniesienia skargi jest uchwała lub zarządzenie organu, który podjął uchwałę lub zarządzenie albo którego dotyczy rozstrzygnięcie nadzorcze.
W gminie, w systemie jej organów, organem wyposażonym w uprawnienia do reprezentacji gminy w postępowaniu administracyjnym oraz w postępowaniu przed sądem administracyjnym jest jej wójt lub burmistrz (prezydent miasta). Wynika to wprost z przepisu art. 31 ustawy o samorządzie gminnym, stanowiącego, że wójt, (burmistrz , prezydent miasta) kieruje bieżącymi sprawami gminy i reprezentuje gminę na zewnątrz. Z treści omawianej ustawy (art. 19 ust. 2 , zdanie pierwsze) wynika też, iż zadaniem przewodniczącego rady gminy jest wyłącznie organizowanie pracy rady oraz prowadzenie obrad rady.
Zdaniem Sądu złożenie skargi do sądu administracyjnego na rozstrzygnięcie organu nadzorczego, jak i reprezentacja gminy w postępowaniu sądowym przed sądem administracyjnym nie jest kwestią ze ściśle określonego ustawą o samorządzie gminnym zakresu zadań przewodniczącego rady, a to z zakresu "organizowania pracy rady oraz prowadzenia obrad rady".
Skoro tak , to po myśli wyżej przywołanych przepisów prawa jedynym podmiotem uprawnionym do wniesienia i popierania przedmiotowej skargi był Burmistrz Miasta C..
Ponieważ jednak podmiot ten w oznaczonym przez Sąd terminie nie uzupełnił braku formalnego skargi , a to nie nadesłał podpisanego przez siebie odpisu skargi (oświadczył, iż skargi nie popiera), to zaistniała przesłanka negatywna do merytorycznego rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.
W tym stanie rzeczy przedmiotowa skarga podlegała odrzuceniu na zasadzie art. 58 § 1 pkt. 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270).