Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: , Przewodniczący: Sędzia NSA Adam Mikusiński, , po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B.W. na decyzję Starosty Powiatu [...] z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie statusu bezrobotnego postanawia: odrzucić skargę;
W treści pisma procesowego datowanego na [...], skierowanego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, B.W. oświadczyła, iż nie zgadza się z decyzją Starosty Powiatu [...] z dnia [...], nr [...], mocą której orzeczono o utracie przez nią statusu osoby bezrobotnej z dniem [...].
Strona wskazała na krzywdzący charakter kwestionowanego rozstrzygnięcia wywodząc, że jedyną przyczyną pozbawienia jej spornego statusu był fakt, iż w ostatnim okresie chorowała.
Nadto dodała, że zakwestionowała wspomnianą wyżej decyzję odwołaniem, które złożyła za pośrednictwem organu pierwszej instancji do Wojewody [...]. Wskazała jednak, iż nie zostało ono przekazane organowi odwoławczemu. Starosta Powiatu [...] wystosował bowiem do niej pismo datowane na [...], w którym poinformował ją, iż w dniu [...] wydał kolejną decyzję o nr [...], mocą której uwzględnił jej odwołanie w trybie art. 132 Kodeksu postępowania administracyjnego zmieniając wspomnianą wyżej decyzją własną z dnia [...] w ten sposób, że orzekł o utracie przez nią statusu bezrobotnej z dniem [...].
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.
Stosownie do art. 52 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., skargę do sądu administracyjnego wnosi się po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu przed organem właściwym w sprawie. Zgodnie przy tym z treścią §2 wskazanego przepisu, przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
Należy jednak podkreślić, iż samo wniesienie środka zaskarżenia nie jest równoznaczne ze spełnieniem warunku, o którym mowa wyżej. Zgodnie bowiem z poglądem wyrażonym zarówno w literaturze przedmiotu (patrz: B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze, 2006, str. 136) jak i w orzecznictwie sądowym (por: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 marca 2004 r., sygn. akt I SA 2813/03; niepubl.), wskazany wymóg można uznać za zachowany dopiero wtedy, gdy wniesiony środek odwoławczy zostanie rozpoznany przez właściwy organ administracji publicznej.
Mając na względzie powyższe należy podnieść, że skarga B.W. na decyzję Starosty Powiatu [...] z dnia [...], nr [...] podlega odrzuceniu z uwagi na jej niedopuszczalność.
Zaskarżone rozstrzygnięcie wydane zostało bowiem w wyniku postępowania przeprowadzonego w pierwszej instancji i dlatego po myśli art. 127 K.p.a. w związku z art. 10 ust. 7 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r., Nr 69, poz. 415 ze zm.), stronie przysługiwało prawo do wniesienia na nie odwołania do właściwego wojewody.
Tymczasem skarżąca, jakkolwiek złożyła odwołanie do Wojewody [...], to jednak nie zostało ono rozpoznane albowiem Starosta Powiatu [...] zamiast przekazywać je temu organowi zdecydował się na zastosowanie trybu, o którym mowa w art. 132 Kodeksu postępowania administracyjnego i w tym zakresie zmienił kwestionowane przez stronę rozstrzygnięcie własne z dnia [...] wydając w dniu [...] nową decyzję administracyjną, którą orzekł o utracie przez wyżej wymienioną statusu osoby bezrobotnej z dniem [...].
Skoro więc przedmiotem skargi B.W. jest decyzja organu pierwszej instancji z dnia [...], nr [...], a odwołanie od tego rozstrzygnięcia nie zostało merytorycznie rozpoznane przez Wojewodę [...], to nie sposób przyjąć, aby w sprawie zachodziła przesłanka polegająca na wyczerpaniu środków zaskarżenia przysługujących od rzeczonego aktu, od której art. 52 §1 p.p.s.a. uzależnia prawidłowe wniesienie skargi.
Zważywszy przedstawione wyżej okoliczności Sąd postanowił jak w sentencji, działając na podstawie art. 58 §1 pkt 6 oraz §3 p.p.s.a. Konsekwencją takiego stanu rzeczy jest brak możliwości dokonania jakiejkolwiek merytorycznej oceny zarzutów podniesionych w skardze. Niedopuszczalność skargi powoduje bowiem, iż Sąd nie jest władny do zbadania legalności decyzji stanowiącej jej przedmiot.