Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia NSA Wiesław Morys po rozpoznaniu w dniu 10 września 2007 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi D. J. na działalność Starosty Powiatowego w Ż. i Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Ż. postanawia: odrzucić skargę.
Pismem z dnia [...] 2007 r. D. J. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na "szkodliwą działalność administracji" Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie w Ż. i Starostwa Powiatowego w Ż..
W uzasadnieniu skargi na działalność w/w Centrum skarżąca podnosi, iż nie otrzymała kopii pisma Domu Pomocy Społecznej o jej sytuacji materialnej, świadczeniach usługowych i pomocy, które stanowiło załącznik do pisma z dnia [...] 2007r, będącego odpowiedzią Centrum na pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ż. dotyczące umorzenia kosztów egzekucyjnych.
W kolejnym fragmencie skargi skarżąca dodaje, że podobne praktyki polegające na łamaniu jej praw człowieka i pensjonariusza DPS stosuje ponadto Starostwo Powiatowe oraz Rada Powiatu Ż..
Dodatkowo akcentuje, iż od dłuższego czasu bezskutecznie stara się o ustanowienie pełnomocnika, który będzie reprezentował jej interesy oraz bronił jej praw.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przystępując do oceny dopuszczalności skargi, będącej warunkiem dalszego procedowania należy w pierwszej kolejności ustalić treść żądania skarżącej, które zostało sformułowane dość niejasno. Analiza brzmienia skargi prowadzi do wniosku, iż w istocie jest to skarga na szeroko pojętą działalność Centrum Pomocy Rodzinie w Ż., Starostwa Powiatowego oraz Rady Powiatu Ż..
W dalszym etapie trzeba wyjaśnić czy skarga zaczepia akt podlegający kognicji sądu administracyjnego.
Następną kwestią jest ustalenie, czy sąd administracyjny jest właściwy w rozpatrywanej sprawie. Właściwość sądów administracyjnych wyznacza przepis art. 184 Konstytucji RP, który stanowi, że sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej w zakresie określonym w ustawie. Zakres tej kontroli został określony w sposób pozytywny poprzez regulacje dwóch ustaw: ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oraz ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269). Oznacza to, że jej granice wyznacza po pierwsze to, że sąd administracyjny w zakresie swojej właściwości sprawuje kontrolę pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 ustawy ustrojowej), po drugie to - że właściwość sądu administracyjnego obejmuje rozpatrywanie skarg na określone prawne formy działania administracji publicznej. Przedmiotowy zakres tej kontroli został określony w art. 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, stanowiącym, iż sądy administracyjne orzekają w sprawach skarg na decyzje administracyjne, postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty, postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, inne niż wyżej wymienione akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, nadto również skargi na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej, inne akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej, akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego oraz skargi na bezczynność organów oraz inne sprawy z zakresu działalności administracji publicznej, jeżeli ustawa tak stanowi (art. 3 § 3 i art. 4 p.p.s.a.), po trzecie wreszcie - wskazanie spraw, w których wyraźnie wyłączona jest właściwość sądu administracyjnego (art. 5 p.p.s.a.).
Analiza przedstawionych wyżej przepisów prowadzi do wniosku, że sprawa skargi na działalność w/w organów nie należy do spraw, które podlegają kognicji sądu administracyjnego, albowiem nie mieści się w katalogu spraw wynikających z art. 3 i 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Po pierwsze bowiem sądy administracyjne nie są powołane do ogólnego nadzoru nad organami administracyjnymi, gdyż do tego uprawnione są organy nadrzędne czy kontrolne. Po wtóre sądy administracyjne oceniają legalność aktów wydawanych przez organy i to aktów ostatecznych. Tymczasem skarżąca kwestionuje działalność pracowników Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie i Starostwa Powiatowego, która nie skonkretyzowała się w postaci decyzji, czy postanowienia podlegającego zaskarżeniu. Zaczepia funkcjonowanie organów pierwszej instancji, które uzewnętrzniło się w postaci pisma z dnia [...] r. nr [...].
Uznać zatem należy, iż skarga inicjująca postępowanie administracyjne w rozpatrywanej sprawie z wyżej wymienionych względów jest niedopuszczalna.
W tym stanie rzeczy na zasadzie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji.