Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gliwicach Andrzej Majzner po rozpoznaniu w dniu 9 października 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi L. S. na akt Gminy P. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odmowy zorganizowania dowozu dziecka do szkoły w kwestii wniosku o przyznanie skarżącej prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata postanawia: 1. zwolnić skarżącą od kosztów sądowych, 2. ustanowić dla skarżącej adwokata z urzędu.
W treści pisma procesowego datowanego na 14 września 2018 r. L. S. wniosła o zwolnienie od kosztów sądowych powołując się na trudną sytuację materialną wynikającą z faktu, iż wychowuje niepełnosprawne dziecko i utrzymuje się wyłącznie ze świadczeń z pomocy społecznej, których miesięczna suma to 887 zł.
Odpowiadając na stosowne wezwanie strona nadesłała urzędowy formularz wniosku o przyznanie prawa pomocy, w którym określiła, iż domaga się nie tylko zwolnienia od kosztów sądowych, lecz nadto także ustanowienia adwokata. Równocześnie oświadczyła, że pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z mężem nie uzyskującym dochodu (mającym od kilku miesięcy zawieszoną działalność gospodarczą) i małoletnim, niepełnosprawnym synem oraz, że posiada mieszkanie o powierzchni 45 m2 i samochód marki Toyota Corolla. Nie posiada natomiast żadnych zasobów pieniężnych ani innego majątku.
Miesięczny dochód gospodarstwa domowego skarżącej zadeklarowany został w kwocie 887 zł (na co składają się: świadczenie wychowawcze na pierwsze dziecko, zasiłek pielęgnacyjny oraz zasiłek rodzinny wraz z dodatkiem), zaś wśród ponoszonych kosztów utrzymania wymieniono czynsz (350 zł), opłaty za gaz (100 zł) i prąd (100 zł) oraz dojazdy do szkoły. Wskazano również na zadłużenie w kwocie 1.200 zł.
Wraz z formularzem strona nadesłała kopie decyzji o przyznaniu pobieranych świadczeń oraz wydruk z CIDG potwierdzający fakt zawieszenia działalności gospodarczej przez jej męża.
Rozpoznając wniosek zważono, co następuje.
Stosownie do zasady sformułowanej w art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) - zwanej dalej p.p.s.a., przyznanie osobie fizycznej prawa pomocy w zakresie całkowitym (czyli, po myśli art. 245 § 2 cytowanej ustawy, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego) następuje wtedy, gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
W tym kontekście uznano, że wnioskodawczyni spełniła wymóg warunkujący uwzględnienie zgłoszonego żądania. Z jej oświadczeń wynika bowiem, iż nie posiada żadnych zasobów finansowych ani majątku, który mógłby zostać łatwo spieniężony i który nie służyłby zaspokojeniu niezbędnych potrzeb bytowych. Równocześnie jedynym źródłem utrzymania jej gospodarstwa domowego, w skład którego wchodzi niepełnosprawne dziecko są świadczenia z zakresu szeroko pojętej pomocy społecznej, a ich miesięczna suma to zaledwie około 900 zł (vide: kopie wydanych w ostatnich miesiącach decyzji o przyznaniu tych świadczeń - karty nr 15-18 załącznika do akt niniejszej sprawy).
Mając na względzie powyższe należało uznać, iż wnioskująca wykazała w sposób dostatecznie przekonujący, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów związanych z niniejszym postępowaniem i dlatego postanowiono jak w sentencji działając na podstawie art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 p.p.s.a. w związku z art. 246 § 1 pkt 1 tej ustawy.