Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Makosz - Frymus po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2009r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Miasta P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia (...), nr (...) w przedmiocie przekształcenia użytkowania wieczystego w prawo własności postanawia odrzucić skargę /-/ E. Makosz - Frymus
Miasto P., reprezentowane przez pełnomocnika radcę prawnego R.G., działającą z upoważnienia Prezydenta Miasta P., wniosło skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia (...), nr (...), którą uchylono decyzję Prezydenta Miasta P. z dnia (...), nr (...) odmawiającą przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), zapisanej w księdze wieczystej KW nr (...), oznaczonej geodezyjnie; obręb P., ark. mapy (...), działka nr (...),(...) o pow.(...), będącej w użytkowaniu wieczystym R. W..
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. wniosło o odrzucenie skargi, podnosząc, iż jednostka samorządu terytorialnego nie ma w rozpatrywanej sprawie interesu prawnego, ponieważ nałożonych na organ samorządu terytorialnego zadań z zakresu administracji publicznej nie można utożsamiać z posiadaniem interesu prawnego. Powierzenie organowi jednostki samorządu terytorialnego właściwości do orzekania w sprawie indywidualnej w formie decyzji administracyjnej, niezależnie czy nastąpiło to na mocy ustawy, czy też w drodze porozumienia, wyłącza możliwość dochodzenia przez tę jednostkę jej interesu prawnego w trybie postępowania administracyjnego czy też sądowoadministracyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Podstawową kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie jest zdolność skargowa jednostki samorządu terytorialnego - Miasta P.
Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego stroną postępowania sądowoadministracyjnego nie może być organ, który rozstrzygał sprawę w pierwszej instancji, bowiem jego rola w postępowaniu skończyła się z chwilą wydania zindywidualizowanego aktu prawnego skierowanego w stosunku do podmiotu znajdującego się na zewnątrz administracji publicznej (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 lutego 2006r., sygn. akt I OSK 460/05, LEX 193976). Ponieważ nadrzędnym celem postępowania sądowoadministracyjnego jest ochrona wolności i praw jednostki przed niezgodnym z prawem działaniem administracji publicznej, sądy administracyjne jako organy wymiaru sprawiedliwości nie są właściwe do rozpatrywania odwołań organów niższego stopnia od decyzji organów wyższego stopnia, którymi uchylono rozstrzygnięcia pierwszej instancji. Kontrola administracji publicznej w rozumieniu ustawy o ustroju sądów administracyjnych nie może oznaczać naruszenia przez sądy zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego. Dopuszczenie możliwości zaskarżenia do sądu administracyjnego rozstrzygnięć przez organy I instancji doprowadziłoby do podważenia zasady instancyjności postępowania administracyjnego oraz pozbawiłoby sądy funkcji organów ochrony prawnej, powodując iż w istocie stałyby się one kolejną instancją w toku postępowania administracyjnego.
Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w treści art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej p.p.s.a., które jako kryterium uzasadniające wniesienie skargi do sądu administracyjnego uznaje istnienie interesu prawnego skarżącego. Wymóg powyższy ma charakter materialnoprawny i wymaga stwierdzenia związku pomiędzy sferą indywidualnych praw i obowiązków skarżącego, a kwestionowanym w skardze aktem lub czynnością organu administracyjnego (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 stycznia 2007r., sygn. akt I OSK 389/06, LEX 290703). Taka konstrukcja interesu prawnego przesądza, iż uprawnionym do wniesienia skargi jest tylko ten podmiot, którego sytuacja prawna uległa bezpośredniej zmianie na skutek władczych działań organów administracji państwowej, przy czym naruszenie konkretnej normy prawnej może skutkować udzieleniem ochrony prawnej przez sąd administracyjny.
W przedmiotowej sprawie, skoro organ I instancji - Prezydent Miasta P. - wydał decyzję administracyjną będąc organem właściwym na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. z 2005r., Nr 175, poz. 1459 ze zm.), skargi na decyzję organu II instancji - Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. nie może wnieść Prezydent Miasta P. sprawujący funkcję organu wykonawczego Miasta i jego ustawowego przedstawiciela.
Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. odrzucił skargę jako niedopuszczalną
/-/ E. Makosz - Frymus