Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wanda Zielińska - Baran po rozpoznaniu w dniu 4 września 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. K. o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od postanowienia referendarza sądowego z dnia 22 grudnia 2016 r. w sprawie ze skargi M. K. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] lutego 2015 r., nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej postanawia: odmówić przywrócenia terminu do wniesienia sprzeciwu od postanowienia Referendarza sądowego z dnia 22 grudnia 2016 r.
Postanowieniem z 22 grudnia 2016 r. Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie odmówił przyznania M. K. prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika, w sprawie ze skargi ze skargi M. K. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] lutego 2015 r., nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej.
Odpis tego postanowienia doręczono Skarżącemu w dniu 16 stycznia 2017 r.
W piśmie z 23 stycznia 2017 M. K. wniósł sprzeciw od tego postanowienia.
Postanowieniem z dnia 21 lutego 2017 r. Sąd odrzucił wniesiony sprzeciw ponieważ został wniesiony z uchybieniem terminu.
W ustawowym terminie Skarżący wniósł zażalenie na to postanowienie oraz wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu. W uzasadnieniu wniosku podał, że do uchybienia terminu doszło bez jego winy, bowiem, w ostatnim dniu terminu, gdy udał się do Urzędu Pocztowego okazało się, że jest już nieczynny. Dlatego sprzeciw nadał w dniu następnym tj. 24 stycznia 2017 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 - zwaną dalej P.p.s.a), jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Warunkami skuteczności wniosku o przywrócenie uchybionego terminu są, zgodnie z art. 87 P.p.s.a., brak winy w uchybieniu, złożenie wniosku o przywrócenie terminu w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu, równoczesne ze złożeniem wniosku o przywrócenie terminu dokonanie czynności uchybionej.
Stwierdzić należy, że o ile zostały spełnione przesłanki złożenia wniosku o przywrócenie terminu w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu oraz równoczesne dokonanie czynności uchybionej, to nie można uznać, że zachodzi przesłanka braku winy w uchybieniu terminu.
Sąd przyjął, że Skarżący dowiedział się o terminie czynności uchybionej w dniu 6 marca 2017 r., zaś wniosek o przywrócenie terminu złożył w dniu 13 marca 2017 r. (data nadania wniosku). Dokonał również czynności uchybionej.
Nie można jednak uznać, że nie ponosi winy w uchybieniu terminu.
Dokonując oceny zawinienia czy też jego braku w uchybieniu terminowi konieczne jest rozważenie wszystkich okoliczności sprawy z uwzględnieniem obiektywnego miernika staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy. Konsekwencją nawet lekkiego niedbalstwa jest negatywna ocena wniosku, bowiem przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i może mieć miejsce tylko wtedy, gdy jego uchybienie nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy największym w danych warunkach wysiłku. Nieuwagi lub zaniedbania nie można kwalifikować jako braku winy, a do niezawinionych przyczyn uchybienia terminu zalicza się m.in.: stany nadzwyczajne takie jak problemy komunikacyjne, klęski żywiołowe (powódź, pożar), nagłą chorobę strony lub jej pełnomocnika, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą (por. postanowienia NSA: z dnia 10.09.2010 r. o sygn. akt II OZ 849/10, z dnia 2.10.2002 r. o sygn. akt V SA 793/02).
Jak wynika z akt niniejszej sprawy odpis postanowienia Referendarza z 22 grudnia 2016 r. doręczono Skarżącemu w dniu 16 stycznia 2017 r. Przesyłkę odebrała osoba upoważniona - W. K.. Brak było podstaw do uznania, że doręczenie nastąpiło w innym terminie. Ustawowy termin na wniesienie sprzeciwu upłynął zatem 23 stycznia 2017 r. Skarżący we wniosku podał, że przesyłka faktycznie dotarła do niego w dniu 23 stycznia 2017 r, jednak w żaden sposób nie uprawdopodobnił tego twierdzenia. Nie uprawdopodobnił również, że nawet przy użyciu największego wysiłku nie był w stanie w ustawowym terminie wnieść sprzeciwu. Wskazać należy, że z akt sprawy wynika, że wszelkie przesyłki adresowane do Skarżącego odbierane były przez W. K. (z 4 maja 2015 r., z 25 maja 2015 r., 13 sierpnia 2015 r., 12 stycznia 2016 r., 17 lutego 2016 r., 18 kwietnia 2016 r., 20 czerwca 2016 r., 16 sierpnia 2016 r., 12 września 2016 r. 26 października 2016 r. , 9 stycznia 2017 r. ) lub H. K. (z 23 listopada 2016 r. i 3 marca 2017 r.) Doręczający oznaczał te osoby jako dorosłych domowników. Skarżący nie wykazał, że choćby przy pomocy tych osób nie był w stanie wnieść sprzeciwu w ustawowym terminie.
Dlatego nie można uznać, że Skarżący w niniejszej sprawie nie ponosi winy w uchybieniu terminu.
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 86 § 1 P.p.s.a. postanowił jak w sentencji.