Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący - sędzia WSA Anna Szymańska po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. P. i G. P. na postanowienie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia [...] czerwca 1997 r. nr [...] w przedmiocie przywrócenia terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy postanawia : odrzucić skargę.
W dniu 4 marca 2010 r. (data nadania pisma w urzędzie pocztowym) Z. P. i G. P. wnieśli skargę na postanowienie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia [...] czerwca 1997 r. nr [...] mocą którego organ orzekł o przywróceniu terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej postanowieniem Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia [...] lutego 1996 r. nr [...].
W odpowiedzi na skargę Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi wniósł o jej odrzucenie wskazując, że skarga ta jest niedopuszczalna, gdyż na kwestionowane postanowienie nie przysługiwała skarga do sądu administracyjnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu, albowiem jej wniesienie jest niedopuszczalne.
Na wstępie podnieść należy, iż merytoryczne rozpoznanie skargi zawsze poprzedza kontrola dopuszczalności środka zaskarżenia. Sąd zobowiązany jest do zbadania, czy w danej sprawie nie zachodzi podstawa do odrzucenia skargi, wymieniona w art. 58 § 1 pkt 1-6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie P.p.s.a.
Z art. 3 § 2 P.p.s.a. wynika, że sądowa kontrola działalności administracji publicznej obejmuje co do postanowień, orzekanie w sprawach skarg: na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty (pkt 2); postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie (pkt 3).
Artykuł 59 § 1 k.p.a. stanowi natomiast, że o przywróceniu terminu postanawia właściwy w sprawie organ administracji publicznej, zaś na postanowienia o odmowie przywrócenia terminu służy zażalenie. W art. 59 § 2 k.p.a. przewidziano szczególną regulację odnoszącą się do trybu orzekania o przywróceniu terminu do wniesienia odwołania (wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy) lub zażalenia, o czym postanawia ostatecznie organ właściwy do rozpatrzenia odwołania lub zażalenia. Postanowienie, o którym mowa w art. 59 § 2 k.p.a. jest ostateczne z momentem jego wydania, a zatem należy uznać, że na takie postanowienie nie służy zażalenie lub inny środek zaskarżenia, w postaci wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.
W doktrynie prezentowane jest stanowisko, że postanowienia o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania (wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy), jako mające istotne znaczenie dla dalszego biegu postępowania w sprawie, mieszczą się w grupie postanowień "kończących postępowanie" w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 2 P.p.s.a. i jako takie podlegają zaskarżeniu do wojewódzkiego sądu administracyjnego, natomiast postanowienia przywracające termin do wniesienia odwołania (wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy) nie zamykają postępowania i jako takie zaskarżeniu do sądu administracyjnego nie podlegają.
W związku z powyższym stwierdzić należy, że skarga wniesiona na postanowienie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia [...] czerwca 1997 r. nr [...] w przedmiocie przywrócenia terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego, zatem skarga ta jest niedopuszczalna.
Na marginesie należy wskazać, że zaskarżone postanowienie zawiera błędne pouczenie o prawie złożenia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie. W dotychczasowym orzecznictwie sądowym, w związku z wyżej opisaną okolicznością przyjmuje się, a Sąd rozpoznający niniejszą sprawę stanowisko to w pełni podziela, że błędne pouczenie, co do prawa odwołania, wniesienia powództwa do sądu powszechnego lub skargi do sądu administracyjnego nie może skutkować obowiązkiem rozpatrzenia skargi przez Sąd. Błędne pouczenie nie może bowiem tworzyć prawa (prawa do złożenia skargi), którego ustawodawca nie przewidział na pewnym etapie załatwienia sprawy.
Z powyższych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. w zw. z art. 3 § 2 pkt 2 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.