Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak po rozpoznaniu w dniu 5 września 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku B. B. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi B. B. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] maja 2013 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] lutego 2013 r. nr orzekającą o wymeldowaniu B. B. z pobytu stałego z lokalu nr [...] położonego w W. przy ul. [...].
Na powyższą decyzję z dnia [...] maja 2013 r. B. B. wniosła za pośrednictwem organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
Do skargi dołączony został wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji z argumentacją, że adres, spod którego została wymeldowana jest nadal jej i syna miejscem stałego pobytu, do którego zamierza powrócić. Skarżąca podała, że w najbliższym czasie zamierza zmienić pracę, a brak zameldowania pod tym adresem mógłby narazić ją na niekorzystne, nieodwracalne i związane z tym poważne utrudnienia życiowe oraz prawdopodobne straty wynikające z faktu związania skarżącej z miejscem pobytu stałego przy ul. [...] w W. Podniosła, że w lokalu tym mieszka stale od 1991 r. i z miejscem tym związane są do dziś jej wszystkie interesy życiowe. W ocenie skarżącej, zaskarżona decyzja spowoduje nieodwracalne skutki nie tylko wynikające z samego faktu braku zameldowania w miejscu stałego pobytu, ale również trudności związane z koniecznością ewentualnego ponownego zameldowania się w tym lokalu. Skarżąca podała, że spodziewa się utrudnień wejścia do mieszkania przez co nie będzie możliwy jej dalszy pobyt w tym mieszkaniu, do którego przychodziła i ma w nim swoje rzeczy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności została w sposób kompleksowy uregulowana w art. 61 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), zaś katalog pozytywnych przesłanek warunkujących wstrzymanie przez sąd administracyjny wykonania aktu lub czynności określony został w art. 61 § 3 tej ustawy i ma on charakter taksatywny. Zgodnie z treścią tego przepisu, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Obowiązek uprawdopodobnienia istnienia przesłanek wynikających z tego przepisu spoczywa na wnioskodawcy. Przepis art. 61 § 3 tej ustawy zobowiązuje stronę do wskazania przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, nie nakładając obowiązku udowodnienia, przy czym uprawdopodobnienie nie może z reguły opierać się na samych twierdzeniach strony. Zatem na stronie składającej wniosek w trybie art. 61 § 3 powołanej ustawy ciąży obowiązek wykazania, że zachodzą warunki uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych okoliczności, a rzeczą Sądu jest zbadanie, czy argumenty przedstawione przez stronę przemawiają (lub nie) za wydaniem postanowienia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji.
Przesłanką wstrzymania decyzji jest niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Ustalenie, czy grożąca szkoda jest szkodą znaczną możliwe jest tylko w oparciu o okoliczności konkretnej sprawy. O znacznej szkodzie możemy mówić, jeżeli rozmiary szkody wywołanej wykonaniem zaskarżonego aktu administracyjnego są większe niż zwykle wywołane wykonaniem aktu tego rodzaju. W ocenie Sądu niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody nie musi mieć charakteru materialnego. Chodzi więc o taką szkodę majątkową lub niemajątkową, która nie będzie mogła być zrekompensowana wskutek późniejszego zwrotu spełnionego i wyegzekwowanego świadczenia, jak również nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do pierwotnego stanu. Będzie to miało miejsce w takich przypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, a który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość pieniężna nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu. Trudne do odwrócenia skutki to takie prawne lub faktyczne skutki, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (por. postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 3 sierpnia 2006 r., II SA/Bk 352/06, Lex nr 192964 oraz postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie: z dnia 20 grudnia 2004 r., GZ 138/04, Lex nr 281811 i z dnia 6 lutego 2009 r., II FZ 39/09, Lex nr 489786). Przyznanie skarżącej ochrony tymczasowej w postępowaniu sądowoadministracyjnym stanowi odstępstwo od ogólnej reguły, wyrażonej w art. 61 § 1 powyższej ustawy, zgodnie z którym wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności.