W niniejszej sprawie skarżący nie skonkretyzował w czym miałaby się wyrażać szkoda oraz jakie skutki wykonania decyzji miałyby charakter nieodwracalny.
Po wszechstronnym rozważeniu całokształtu okoliczności sprawy w tym zakresie należy stwierdzić, że w sprawie nie zachodzą żadne okoliczności uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, bowiem w ocenie Sądu wymeldowanie jako stwierdzające jedynie pewien stan faktyczny, nie może spowodować niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków w rozumieniu art. 61 § 3 powołanej ustawy, a tylko taka podstawa mogłaby stanowić przesłankę wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu.
Podkreślenia wymaga, że celem decyzji o wymeldowaniu jest doprowadzenie do zgodności faktycznego miejsca pobytu osoby z miejscem rejestracji, ma więc ma ona charakter ewidencyjny i służy jedynie aktualizacji i doprowadzenia do zgodności pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem zameldowania. Decyzja ta nie powoduje powstania ani utraty jakichkolwiek praw, tym samym nie może spowodować negatywnych skutków powołanych we wniosku o wstrzymanie jej wykonania. Nie powoduje, że skarżący nie może przebywać w lokalu, z którego został wymeldowany. Potwierdza jedynie, że stałe miejsce pobytu osoby, niezależnie od przyczyn zmiany tego miejsca, jest inne niż dotychczas.
Nietrafne są zatem argumenty skarżącego dotyczące trudnych do odwrócenia skutków czy niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody w związku z wykonaniem decyzji o wymeldowaniu. Należy bowiem wskazać, że zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 z późn. zm.) zameldowanie jest wyłącznie aktem rejestracji danych o miejscu pobytu oznaczonej osoby. Decyzja o wymeldowaniu ma na celu doprowadzenie przez organ prowadzący ewidencje do zgodności danych ewidencyjnych ze stanem faktycznym. W uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2002 r., sygn. akt K 20/01 (Lex nr 54068, OTK-A 2002/3/34) podkreślono, że zameldowanie jest jedynie formą realizacji obowiązku meldunkowego przez zgłoszenie wymaganych danych właściwemu organowi. Powoduje to, że organ meldunkowy nie rejestruje uprawnień do lokalu osób występujących o zameldowanie, lecz gromadzi informacje w zakresie danych o miejscu pobytu, a więc bada również wymeldowanie (por. art. 15 ust. 1 cyt. ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych), które jest wyłącznie aktem rejestracji danych dotyczących pobytu określonej osoby, ustaniu jej pobytu w dotychczasowym miejscu (tj. jego opuszczeniu).
Zatem odmowa wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji nie pozbawi skarżącego prawa do przebywania w spornym lokalu, z którego została wymeldowana. W związku z powyższym stwierdzić należy, że wniosek nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem decyzja o wymeldowaniu nie może powodować niebezpieczeństwa powstania znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków, w rozumieniu przepisu art. 61 § 3 powołanej ustawy.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 61 § 3 a contrario ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.