Wniosek w przedmiocie ustalenia odszkodowania za nieruchomość
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Alina Balicka po rozpoznaniu w dniu 26 września 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Gminy [...] o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz decyzji Starosty [...] z dnia [...] stycznia 2016 r. nr [...] w sprawie ze skargi Gminy [...] na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2016 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia odszkodowania za nieruchomość postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji oraz decyzji Starosty [...] z dnia [...] stycznia 2016 r. nr [...].

Uzasadnienie strona 1/2

Gmina [...] (dalej zwana "skarżącą") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2016 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] stycznia 2016 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia odszkodowania za nieruchomość.

Jednocześnie skarżąca wystąpiła z wnioskiem o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Starosty [...] z dnia [...] stycznia 2016 r. Zdaniem skarżącej art. 9 ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz szkoda powstała w wyniku zapłaty odszkodowania, w sytuacji gdy wydane rozstrzygnięcia są wadliwe, świadczą o zasadności wniosku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Katalog przesłanek warunkujących wstrzymanie przez sąd administracyjny wykonania aktu lub czynności określony został w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm. - dalej zwanej "P.p.s.a.") i ma on charakter zamknięty. Stosownie do treści tego przepisu po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu powołana została do tymczasowej ochrony przed negatywnymi i nieodwracalnymi skutkami, jakie mógłby dla strony wywołać taki akt, zanim zostanie zbadany przez sąd administracyjny pod kątem legalności. Odnosi się ona do sytuacji szczególnego i wyjątkowego zagrożenia, która wymaga zastosowania specjalnego rodzaju tymczasowej ochrony strony postępowania. Ciężar dowodu w zakresie wykazania powyższych okoliczności, stanowiących podstawę do wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu, spoczywa na wnioskodawcy i sprowadza się do przedstawienia konkretnych zdarzeń, które mogłyby uprawdopodobnić, że jego wykonanie faktycznie spowoduje powstanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków.

Rozpoznając przedmiotowy wniosek w ramach przesłanek z art. 61 § 3 P.p.s.a stwierdzić należy, że nie zasługuje on na uwzględnienie. Zdaniem Sądu skarżąca nie przedstawiła jakichkolwiek argumentów, które przemawiałyby za istnieniem okoliczności uzasadniających wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ja decyzji. W uzasadnieniu wniosku wskazano jedynie na zasadność skargi, której zarzuty odnoszą się do zaskarżonej decyzji, oraz konieczność zapłaty odszkodowania niewykazując okoliczności określonych w art. 61 § 3 P.p.s.a.

Należy wyjaśnić, że rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji sąd nie dokonuje oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji, jako że przesłanki z art. 61 § 3 P.p.s.a nie są tożsame z tymi, które decydują o zasadności skargi. Dlatego też Sąd, przy rozpatrywaniu wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, nie mógł brać pod uwagę merytorycznych zarzutów skargi oraz przekonania skarżącej o wydaniu decyzji z naruszeniem przepisów prawa (zob. postanowienie NSA z 2 września 2016 r. sygn. akt I OZ 894/16).

Strona 1/2