Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Grzegorz Czerwiński po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi P. G. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia (...) sierpnia 2007 r., nr (...) w przedmiocie nakazania załatwienia sprawy w określonym terminie postanawia: 1. odrzucić skargę, 2. zwrócić skarżącej kwotę 100 (słownie: sto) złotych uiszczoną tytułem wpisu od skargi.
Pismem z dnia 2 września 2007 r. P. G., reprezentowana przez pełnomocnika - swojego syna, wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia (...) sierpnia 2007 r., którym uznano za zasadne zażalenie w części dotyczącej niezałatwienie skargi na czynność urzędnika i nakazano Wojewodzie K. załatwienie sprawy w terminie 7 dni, oraz zarządzono wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a także podjęcie środków zapobiegających naruszeniu terminów załatwienia spraw w przyszłości. W skardze i następnie w piśmie procesowym z dnia 31 października 2007 r. skarżąca podniosła, że skarga dotyczy postanowienia w części dotyczącej iż "Minister nie dopatrzył się bezczynności i przewlekłości postępowania"
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna.
Wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 3 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty. Podstawową przesłanką warunkującą możliwość skutecznego zaskarżenia postanowienia jest zatem to, czy służy na nie zażalenie chyba, że kończy postępowanie lub rozstrzyga sprawę co do istoty. Natomiast przedmiotem skargi złożonej w niniejszej sprawie jest rozstrzygnięcie wydane w trybie art. 37 § 2 kpa, tj. w wyniku rozpatrzenia zażalenia na bezczynność organu, będące postanowieniem o jakim mowa w art. 123 Kpa, dotyczącym kwestii wynikłej w toku postępowania, w tym przypadku bezczynności organu, lecz nie rozstrzygającej o istocie sprawy. Zgodnie z art. 141 § 1 kpa zażalenie przysługuje na postanowienie tylko w przypadkach wskazanych w Kodeksie postępowania administracyjnego.
Wskazać należy, że zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjęto, że organ administracji właściwy do rozpoznania zażalenia wniesionego na podstawie art. 37 § 1 kpa wydaje w celu jego załatwienia postanowienie, o jakim mowa w art. 123 kpa.
Reasumując należy stwierdzić, że zażalenie może być wniesione tylko na postanowienia, enumeratywnie wyliczone w kodeksie postępowania administracyjnego, do których nie zalicza się postanowień wydanych w trybie art. 37 § 2 kpa. Stanowisko organu wyższego stopnia, wyrażone w tym trybie ma charakter wpadkowy (incydentalny), na które stronie nie przysługuje prawo wniesienia zażalenia (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2001 r., sygn. akt IV SA 572/99, publ. ONSA 2002/3/116, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 lutego 2004 r., sygn. akt II SA 1907/02).
W konsekwencji stwierdzić należy, wbrew stanowisku wyrażonemu w pouczeniu postanowienia, iż tego rodzaju postanowienie nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego.
Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd na podstawie art. 3 § 2 pkt 2 w zw. z art. 58 § 1 pkt 6 powołanej na wstępie ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.
W punkcie 2 postanowienia orzeczono na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 lit a cyt ustawy.